Bir Dil Bayramı gününde, 26 Eylül 2003’te yitirdik Kerim Afşar’ı. Usta oyuncuydu. Yaşamı tiyatroyla tümüyle örtüşmüştü. Her an tiyatro soludu, yaşam boyu... Türkçe ona bayramdı, sevdalıydı anadiline, Türk Devrimine. Çocuklar Kerim Afşar’ın, radyolardan ulaşan o güzelim sesiyle büyüdüler. Tiyatroyu Kerim Afşar’la sevdiler. Yaptığı iş için doğmuş gibiydi. Olanaksızlıklar içinde başarıyla tamamladığı konservatuvar eğitiminin ardından yaklaşık yüz oyunda oynadı. Ankara Sanat Tiyatrosu’ndaki oyunlarıyla da Türk oyun sanatına unutulmaz emeğini sürdürdü. Kerim Afşar, Mustafa Kemal Atatürk’ün büyük “Söylev”ini okudu. Bu kayıt Cumhuriyet ekinimize eşsiz bir katkıdır. Eşi Sanatçı Leyla Afşar’la söyleşiyoruz. Kerim Bey’i anlatırken heyecanı gözlerinden okunuyor. Leyla Afşar şunları söylüyor:

Başrollerin oyuncusu
“Türk oyun sanatının her zaman başrollerde oyuncusu olmuştur. Tragedyalardaki yeteneğini komedyalarda da gördük. Shakespeare kahramanlarında, bağnazlığa karşı savaşırken; Artur Miller’in Cadı Kazanı yapıtında John Proctor, Peter Shaffer’in Küheylanında Dr. Martin Dysart, Bertolt Brecht’in Galilesi, Ionescu’nun Gergedan oyununda insan kalmak için direnen adamın, Galileo’nun, Berenger’in öyküsüydü Kerim Afşar... Oynamadı, yaşadı! Nâzım Hikmet’in yüreğini, Sait Faik’in insan sıcaklığını yansıtırdı. Buna karşın Kerim Afşar hiçbir yasak karşısında eğilmedi, sadece seyircinin karşısında selam için eğilirdi. Tiyatronun bir var olma sanatı, kültürü olduğunu bizlere hatırlatan ve yaşatan ‘insan’ aktör olarak yaşadı. Hiçbir zaman sesini, onurunu ve oyunculuğunu satmadı. Hoş sedasını bu dünyaya bırakarak perdeyi kapattı...”

Bir pulsuz dilekçe
Işık Kansu’nun “Bir Pulsuz Dilekçe- Bugün Ne Yazsam?” adlı Uğur Mumcu izlekli oyununda, sağlık sorunları içinde oynuyordu. Dostlarının dinlenmesi yönünde uyarılarını “Ben ölürsem sahnede ölürüm” diye yanıtlamıştı Kerim Afşar. O güzel insanı, yitirişimizin yıldönümünde saygıyla, sevgiyle, özlemle anıyorum.

Günay Güner