Komşunun askeri gücüne dikkat!

1974 Kıbrıs Barış harekâtından sonraki süreçte Yunanistan hem Ege’de, hem Kıbrıs’ta Türkiye ile çıkabilecek savaş ihtimaline karşı gayet sistematik bir silahlanma sürecine girmiştir. 1980’lere kadar Güney Kıbrıs’ta daha çok ekonomik toparlanmanın ön plana çıktığı görülmekte, özellikle 1981’de AB’ye tam üye olup aynı yıl ekim ayındaki PASOK iktidarı ile birlikte bu kere hem Rum kesiminin hem Yunanistan’ın Türkiye’ye karşı silahlanma sürecinin hızlandığı görülmektedir. Buna mukabil Türkiye’deki Yunanistan’ın askeri gücü hakkında bu süreç içindeki intiba genellikle Türkiye’nin askeri açıdan çok daha üstün olduğu düşüncesi ile süregelmektedir.

Türkiye ile çıkacak bir savaşta hava kuvvetleri ve deniz kuvvetlerinin büyük önem taşıyacağı doğru tespitiyle, muhtemelen kısa sürecek, büyük güçler tarafından durdurulacak bir çatışma ortamı için Yunanistan özellikle ilk vuruş gücü kapasitesini, buna mukabil Türkiye’den gelebilecek ani bir saldırıya karşı da radar ağlarını modernize etme yoluna gitmıştir.

Özellikle Yunanistan ile Güney Kıbrıs Rum kesimi arasında 1993 yılında imzalanan askeri doktrin anlaşmasından sonra silahlanma stratejileri her iki devletin Türkiye’ye karşı ortak stratejisi olarak gelişmeye başlamıştır. Ege’de hatırı sayılır bir silahlanmaya giden Yunanistan’ı Türkiye’ye karşı bir maceraya, bugüne kadar Kıbrıs’taki Türk askeri varlığı engel olmuştur demek yanlış olmaz.

Son dönemdeki rakamlara göre Yunanistan’ın ilan ettiği savunmaya harcadığı giderin gayri safi milli hasılaya oranı yüzde 2.8 olarak istatistiklerde ilan edilmektedir. Aslında bu rakam yüzde 5.6’dır. Brüksel bile çok sonraları bu durumu, yanlış bilgiyi fark etmiştir.

Bir ülke neden silahlanır? Silahlanma türü nelerdir? Yunanistan için tehdit algılamaları nerelerden olabilir? Bu soruların yanıtını ararken Arnavutluk ve Makedonya gibi askeri açıdan Yunanistan’la kıyas edilemeyecek zayıflıkta ülkelerle yine AB üyesi komşusu Bulgaristan’ın bir tehdit oluşturacakları söylenemez. O halde bu silahlanmanın Tükiye’ye karşı olduğu açıktır. Bu bir tehdit algılaması olabilir. Özellikle 1996’dan beri ‘casus belli’nin ilanı, tehdit algılaması faktörü olabilir. Ancak Yunan silahlanmasına baktığınızda tamamen saldırı, yok edici silahlanmanın süregeldiğini görebilirsiniz. Keza Kıbrıs’ta Rum Milli Muhafız Ordusu, gücünün üstünde silahlanmıştır.

Bugün gelinen noktada Ege’de hava radar ağlarını son derece modern bir hale getirdikten sonra komşumuz uçaklar kadar füze savunma ve saldırı sistemlerine büyük ağırlık vermiş ve bugün bir hava kuvvetleri için son derece modern ve güçlü bir ateş gücü seviyesine ulaşabilmiştir.

Bir hava savaşı, karşı tarafa ikiye bir üstünlüğünüz olmadıkça çılgınlıktır. Şu sırada Yunan hava kuvvetleri özellikle son scalp füze teslimatından sonra Türkiye’ye oranla üstünlüğü ele geçirmış gözükse de şu sıradaki geçerli en büyük tehlike Yunan Hava Kuvvetleri’nin ilk ateş gücü üstünlüğüdür. Yukarıdaki senaryomuzda bir hava savaşının kısa süreceği tahminimiz ortamında hem savunma ağı hem Yunan saldırı gücü, radarlarınızı ani bir saldırıda aşabilecek olan bir kapasite örneğin İstanbul veya Batı Anadolu’daki stratejik noktalarıımız için artık büyük tehdittir.

1999 Helsinki sürecinden beri Türkiye’nin AB tam üyelik adaylığı sürecinde tüm stratejisini, beklentisini ve dış siyasetini Türkiye’nin bu yolda ilerlerken Yunanistan ve Güney Kıbrıs Rum kesimi lehine vereceği ödünlere göre kuran Yunan diplomasisinin, gelecekte doğabilecek Türk-Yunan krizlerinde diplomasinin arkasındaki askeri güç kartını artık çok daha dik tutacağı aşikârdır. Türkiye’de hâlâ daha hızlı “üflesek boğulurlar” şeklinde tasfir edilen Yunanistan’ın askeri açıdan hiç de artık kolay yutulur lokma olmadığı bilincine varmamız isabetli olacaktır.