'Cep'te kaybolan çocuklar

Cep telefonu ile beyin tümörü arasındaki ilişki aynen sigara-akciğer kanseri ilişkisi gibiymiş. Çocuklarımıza sigara içirmiyoruz ama çok küçük yaşlarda cep telefonu sahibi olmalarında nedense sakınca görmüyoruz. 7-8 yaşlarındaki çocukların bile artık cep telefonları var. Henüz kişisel telefonları olmayanlar da, ana-babalarıyla hangi yaşta cep telefonu alacaklarına dair pazarlık yapıyorlar. Çünkü, cep telefonuna sahip olmamak ya da eski model bir telefon, arkadaşlar arasında alay konusu oluyor.

Esasında çözüm basit. Öncelikle ilk ve ortaöğretimde cep telefonu okullara kesinlikle sokulmamalı, “derste yasak, teneffüste serbest” olamaz. Anne-babalar, çocuklarına cep telefonu almamak için çok uzun bir süre, belki ortaöğretim sonuna kadar direnmeli ve sonra da çocukların ve gençlerin, (aslında herkesin) cep telefonunu yalnızca çok gerekli olduğunda ve haberleşme için kullanmaları sağlanmalı.

Herkeste var...

Yrd. Doç. Dr. Psikolog Halis Özerk, yaptığı görüşmelere dayanarak öğrencilerin ne amaçlarla telefon kullandıklarını şöyle sıralıyor:

• Oyun oynamak,

• Müzik dinlemek,

• Fotoğraf veya video çekmek,

• Mesajlaşmak,

• Birbirine resim veya animasyon göndermek,

• Konuşmak / haberleşmek

Özerk’in, çocuklara, neden bir cep telefonuna sahip olmak istediklerini sorduğunda aldığı yanıtlar da şöyle:

“Herkeste var, niye bende olmasın?”

“Arkadaşlarımda olup bende olmayınca eksiklik hissediyorum.”

“Okulda sıkılıyorum.”

“Boş zamanlarımda bir arkadaş gibi oluyor. Oyun oynuyorum, müzik dinliyorum, özellikleriyle oynuyorum, yani zaman geçiriyorum.”

“Cep telefonu olmayan, hatta eski model cep telefonunu olan çocuklarla da arkadaşlar arasında alay ediliyor.”

Psikolog Halis Özerk, bu durumu şöyle değerlendiriyor:

■ Çocuklar teknolojiyi sağlıklı kullanma bilincine sahip olmadan teknolojik cihaza sahip oluyorlar.

■ Çocuklar, cep telefonlarını adeta bir varolma aracı olarak görüyorlar.

■ Çocuklar sosyal yalnızlıklarını, diğer bir ifade ile sosyalleşme gereksinimlerini ne yazık ki bir cihaz ile gidermeye çalışıyorlar.

Çünkü cep telefonlarıyla, bağımlılık düzeyinde içli-dışlı olan çocuk ve gençlerin, “görünüşte (yalancı) sosyallik” yaşadıkları, gerçekte ise “psikolojik yalnızlık ve asosyallik” içinde oldukları görülüyor. Örneğin, beğendiği bir kıza arkadaşlık teklif etmek için kıvranan bir lise ikinci sınıfta okuyan bir öğrenci danışanıma, duygularını bana ifade ettiği sadelikte ve içtenlikte niçin ifade edemediğini sorduğumda verdiği yanıt; ‘Bunu yapamam, kızarırım, terlerim ve sonuçta konuşamam. Mesaj çeksem olmaz mı? Hatta duygularımı, mesaj ile şiir gibi anlatırım’ olmuştu.

Çocuklar ve gençler cep telefonunu bilinçsizce kullanıyor iseler, toplumun geleceği ile ilgili sosyal sorumluluk taşıyan bütün anne-babalara, bütün eğitimcilere, görsel ve yazılı basına ve rol model bütün bireylere bazı görevler düştüğü kaçınılmaz görünmektedir.”