Ben hentbolum!

Benim adım hentbol! Ancak, küçükken bana “Eltopu” dedikleri, hatta daha küçükken “Kale Topu” bile dedikleri de olmuştur.

Çocukluğum çok güzel geçti benim. Futbol sahalarından çıkmaz, toprak sahalarda oynardım ben ama, topu ayağımla değil, elimle taşır; ayağımın içi, dışı veya üstü ile değil, elimle kaleye gol atardım. Sahaya yerleşmemizde aynı ayak topundaki gibiydi. Bölge bölge oynardık. Yani bizde de, Sol Haf, Sağ Haf ya da Sol Bek, Sağ Bek’ler vardı ve tabii futbolun olmazsa olmazı top, kale, kaleci ve gol, Eltopunda da vardı.  Futbol maçlarından önce oynanır ve büyük kulüpler mücadele ederdi. Şimdiki Fenerbahçe, Galatasaray rekabeti bir zamanlar hentbolda da vardı.

Karakterim oturasıya kadar, bir insan gibi çok değişik evrelerden geçtim ben. 1915-1919 yılları arasında sadece kadınların oynayabileceği bir spor dalıyken, 1919 yılından itibaren erkekler tarafından da oynanmaya başladım.

Aslında Danimarka’da doğdum, adımı da “Hentbol” olarak İsveç koydu ama ben Almanya’da büyüdüm, geliştim ve orada daha çok sevildim. Çünkü Almanya, 1934 yılında benim adımı resmileştirdi ve bir Hentbol Federasyonu kurarak “Bu oyunun adı Hentboldur!” dedi. Bu nedenle Almanya’nın yeri bir başkadır benim için…

1927 yılında Türkiye’ye de uğradım, ama 1945 yılında yapılan ilk Türkiye Eltopu Birinciliğine kadar pek başarılı olamadım. Fakat daha sonra özellikle askeri okullarda çok sevilmeye ve Ankara Gazi Eğitim Enstitüsü’nde açılan Beden Eğitimi Bölümü öğrencileri tarafından oynanmaya başlandım.

Ancak dürüst olmak gerekirse ergenliğim çok boş geçti benim. Futbol sahalarından uzaklaştım ve bir süre elime hentbol topunu almadım. Ama zaman geçtikçe büyüdüm ve artık gençtim. Yerimde duramıyordum. 1934 yılında bir gün salona uğradım ve bir daha o salondan dışarı çıkmadım. Çok sevdim salonda oynamasını... Koşuyor, atıyor, atlıyor, tutuyordum.  İçim kaynıyordu. Pas alıyor, veriyor, savunma yapıyor, hücum ediyor, gol atıyor, gol yiyordum!

Benim için “Futbolun el ile oynanması!” deniliyordu bana ama ben adeta tüm branşların karışımı gibiydim. Ailenin tüm üyelerinden bir parça almış gibi her branştan bir parça taşıyordum içimde, üzerimde…

1936 Berlin Olimpiyatlarında futbol sahalarında oynamış, 1972 Münih Olimpiyatlarında ise Spor Salonlarında, Salon Hentbolu olarak yer almaya başlamıştım. Avrupa ülkeleri beni daha çok sevmişti. Özellikle Danimarka, Norveç, İsveç, Hollanda, Almanya, Avusturya, Yugoslavya, Rusya, Macaristan vb. gibi ülkelerde… Hatta birçok ülkede en çok sevilen birinci branş haline bile gelmiştim.

Türkiye’de ise Salon Hentbolu olarak, bir basketbolcu olarak Almanya Köln Spor Akademisine giden ve bir hentbolcu olarak dönen ve döndükten kısa bir süre sonra, 1976 yılında da Hentbol Federasyonunu kuran, kendisini minnet ve rahmetle andığımız çok değerli hocamız Yaşar Sevim ve arkadaşları sayesinde, 41 yıldır bu güzelim ülkede var oldum ve olmaya devam ediyorum.

Peki! Şimdi “Tüm bunları yazan kim?” diyorsunuz değil mi?  Kendimi kısaca tanıtayım. İlk Kadın Hentbol Milli takım oyuncularından, Deplasmanlı Ligin İlk Gol Kraliçesi, En Değerli Oyuncu ve En Skorer Oyuncu gibi ödüllerin sahibi; ilk Türkiye Şampiyonluklarını yaşayan,  ilk ISF’ye giden takım oyuncularından birisi olan, uzun yıllardır birçok internet sitesi ve dergilerde hentbolu yazan, takım sporları arasında hentbolu unutturmamaya çalışan; eşi de kendisi gibi Türkiye’nin en iyi hentbolcularından, senelerdir milli takım kaptanlığını yapmış, birçok ödül sahibi olan ve hala hentbolun duyurulması için yazılar yazan Zeki Pehlivan ile evli olan; ve şimdi de 18 yaşında A Erkek Hentbol Milli takımında sol oyun kurucu görevini bizden devralan oğlu Doruk Pehlivan ile gurur duyan ve kendisini sürekli olarak “Hentbolcu Zeynur” olarak tanıtan, her yazısını “Hentbol Güzeldir!” diyerek tamamlayan Hentbolcu Zeynur Pehlivan’ım.

Bir Cumhuriyet kadını olarak, sizleri tanıdığıma, sizlerle tanıştığıma çok memnun oldum diyor, sporu seven, sporun güzelliklerini gören ve yaşatan herkesi selamlıyorum.

Hentbol Güzeldir!