‘Din Kardeşleri’ zorda...

Güz geldi geçiyor... Günlerden pazar, Stuttgart yakınlarındaki Korntal’da yaşayan tanışlarımızın bahçesinde yemeğe davetliyiz. Hanımlar tarihi kestanenin altına büyük masayı kurarlarken ben biraz gezinmek istiyorum. Korntal’ın güzel, bakımlı bir mezarlığı var. Hermann Hesse’nin babasıyla kız kardeşleri burada yatıyor. Mezar taşları tekdüze. Alçak, gri ya da kara taştan. Hepsi de eğik, arkaya doğru. Üzerlerindeki yazılar gökyüzüne bakıyor. Saat on bire geliyor. Sokaklar bomboş. Uzun yıllar Korntal Lisesi’nin müdürlüğünü yapmış tanış ilginç şeyler anlatıyor: “Burada yaşayanların çoğu Din Kardeşleri cemaati üyesidir” diyor. “Bu cemaati 1819 yılında Protestan kilisesinden ayrılan Gottlieb Hoffmann kurmuş. Kendisine inanan 70 aileyle Korntal’da 300 hektar araziyi satın alıp yerleşmişler.” Giderek güçlenen bu cemaatin üyeleri İsa’nın ve onun dininin buyruklarına uygun yaşayan Piyetistler. Kimi dinbilimcilerine göre Katolikler için Roma neyse, Piyetistler için de Korntal o. Ancak son birkaç yıldır cemaat çok zor durumda. 2014 yılında bir rastlantı sonucu ortaya çıktığına göre, 1950 ile1980 yılları arasında cemaatin okullarına devam eden binlerce çocuk köle yaşamı sürmüş, yüzlercesi cinsel tacize uğramış ve bugüne dek de hiç kimse ağzını açmamış, bilenler hep susmuş. Günümüzde cemaatin başındakiler utanılacak bu olayları ilk günlerde yine sumenaltı etmeye çalıştılar, fakat sonra çeşitli çevrelerden baskılar gelince uzmanların araştırmasını kabullendiler. Kısa süre önce açıklanan 408 sayfalık raporla tüm gerçekler ortaya çıkınca da henüz hayatta olan “kurbanlar”dan özür dilediler, tazminat ödeyeceklerine söz verdiler.

Zaman durmuş gibi...

Papa Françesko geçen ağustosta dünyanın değişik ülkelerindeki Katolik papazların cinsel tacizde bulunduğu çocuk ve gençlerden özür dilemişti, selefi Papa 16. Benedikt de bunu on yıl önce yapmıştı. Az sonra büyük bir alana çıkıyoruz. Eski ve heybetli iki yapı hemen dikkati çekiyor. Tanışın söylediğine göre sağdakinde dinsel törenler, soldakinde toplantılar yapılıyor. İçeri giriyoruz. Her yer bir tuhaf. Mobilyalar, resimler, perdeler, dolaşan insanların giyimleri... Zaman burada 50 yıl önce durmuş. Her şey konserve olmuş. Tanış az sonra içimin sıkıldığını fark ediyor. “Haydi gidelim” diyor. Dışarıda rahat bir nefes alıyorum. Bu arada büyük ayin salonunun kapıları açılıyor. İnsanlar akın akın çıkıyor. Suskunlar, dudaklarında mutlu bir gülümseme var. Görünümleri tekdüze. Giyimleri pastel renklerde, pahalı değil. Dinsel törenden çıkanlar, öğle yemeğinden önce büyük alanda gruplar oluşturup aralarında sohbete dalıyorlar. Tanış sabırla anlatmaya devam ediyor: “Her önüne gelen Hıristiyanı içlerine almıyorlar. Zihniyet değişimi geçirmiş, kutsal ruhun değiştirdiği, yeniden doğuşu yaşamış, yepyeni insan olmuşlar cemaate üye kabul ediliyor.” Günlük yaşamlarını İsa’nın buyruklarına göre düzenleyen Din Kardeşleri cemaati sözde Hıristiyanları imana gelmişlerden sayılmıyor! Onlar sokakta göze batmayan, silik görünümlü insanlar. Kadının sözü pek geçmiyor. Toplumda etki alanları geniş, çünkü çoğu işveren, avukat, doktor, mimar. Tümü de varlıklı. Cemaatin mal mülküne herkes ortak. Çevredeki büyük araziler onların. Aileler çok çocuklu. Hindistan’da uzun yıllar misyonerlik yapmış olan baba Hesse’nin yattığı mezarlık cemaatin. Ölüler beyaz tabutlarda gömülüyor. “Kurucuları Hoffmann’ın oğlu Christoph’un 19. yüzyılın ortalarında Templer kolonisini kurduğu İsrail’le araları hep iyi’” diye anlatıyor tanış. Artık eve dönmeli. Tarihi kestanenin altında akşam yemeği bizi bekliyor... [email protected]