Daha düşük kira, daha yüksek maaş

Berlin, tıpkı New York gibi en azından bir süre yaşamak istediğim kentlerden. Şehrin verdiği özgürlük duygusu insana kendini iyi hissettiriyor. Buna son 50 yılın en sıcak ve güneşli havası da eklenince kentten ayrılmak iyice zorlaşıyor.

Aklımda bunlar, elimde valizim havaalanına giden TXL otobüsüne binmek üzere otelden kentin merkezi olan Alexanderplatz’a doğru yürürken karşıma birden ellerinde pankartlarla sarı (sağlık çalışanları) ve turuncu (öğretmenler) yelekliler çıkıyor! Eylem olur da izlenmez mi? Bazen çalan müzikle dans eden bazen sloganlar atan Ver.di Sendikası üyesi öğretmenlerle sohbete başlıyoruz. Eğitimci olduğunu söyleyen Thomas, önce çok merak ettiğim sloganı çeviriyor bana: “Düşük kira, yüksek maaş istiyoruz.”

Pes etmeyeceğiz

Berlin’de son 5 yılda kiraların çok arttığını anlatan Thomas, 550 Avro kira verdiğini, maaşının ise 1500 Avro olduğunu söylüyor. Benimle kıyaslanınca durumunun hiç de fena olmadığını, maaşımın tamamının neredeyse sadece kira ve aidata yettiğini aklımdan geçirerek Thomas’ı dinlemeye devam ediyorum: “Geçinemiyoruz. Maaşlarımıza zam isteğiyle gösteri yapıyoruz, iş bırakıyoruz. Hükümetin zam isteğimizi kabul edeceğine eminim. Eylemlerimiz işe yaramazsa asla pes etmeyeceğiz, kabul ettirmenin başka yolları da var.”

İlkokul öğretmeni Karolin ise “koşullar hem bizim hem öğrencilerimiz için kötü. Maaşlarımız düşük, eğitim materyallerimiz yetersiz. Daha iyi öğretmenlik yapmak için buradayız” diyor.

Alan giderek kalabalıklaşırken otobüsüme binmek üzere durağa gidiyorum ama 4 dakikada bir sefer yapan TXL 30 dakika boyunca gelmeyince, otobüs sürücülerinin de iş bıraktığını öğreniyoruz! Toplu ulaşım aksayınca taksi bulmak da imkânsız. İki İspanyol ve bir Avusturyalı ile kader birliği yapıp taksi çağıyoruz. Şansımıza şoförümüz bir Türk. Cengiz, sollayarak, korna çalarak, ceza yemeyi göze alıp hız limitinin üstüne çıkarak bizi alana zamanında yetiştiriyor.

[email protected]