Televizyondan canlı olarak yayımlanan Süleyman Seba’nın cenaze törenini izlerken düşünüyorum.
Süleyman Seba bir futbol adamıydı. Beşiktaşlı. Aktif sporculuk yaşamı çok kısa sürmüş. 1946-1947 sezonunda BJK A takımında başladığı futbolculuk kariyeri 1954 yılında menüsküs nedeniyle son bulmuş.
Kamuoyu onu çoğunlukla 1984- 2000 yılları arasında yaptığı kulüp başkanlığından tanıyor. Bu dönemde BJK futbol takımı 5 Süper Lig Kupası, 4 Türkiye Kupası, 4 Cumhurbaşkanlığı Kupası, 2 Başbakanlık Kupası, 6 Türkiye Spor Yazarları Derneği Kupası kazanmış.
Başkanlık yaptığı 16 yılda kulübüne Akaretler’deki BJK Plaza’yı, Fulya Stadı’nı ve Kamp Tesisleri’ni; Yeşilköy, Pendik ve Çilekli tesislerini, BJK Koleji’ni kazandırmış. Tüm bunlar bir spor adamı için hiç kuşkusuz çok önemli başarılar.

***

Törende her kesimden insan var. Başta BJK taraftarları, devlet adamları, çeşitli partilerden politikacılar, iş dünyasından insanlar, çeşitli spor kulüplerinin eski ve yeni başkanları, yöneticileri, sporcuları, yazarlar, gazeteciler, sanatçılar…
Bu insanları bir araya getiren, Süleyman Seba’nın yukarıda sayılan başarıları mı tek başına?
Değil.
Haberciler cenaze törenine katılanlarla söyleşiler yapıyorlar. Hemen hiç kimse onun başarılarından söz etmiyor. Ağız birliği etmişçesine Seba’nın insanlığını, beyefendiliğini, inceliğini, duyarlılığını, dik duruşunu anlatıyorlar, onun örnek insan oluşunda birleşiyorlar.
Demek kişinin “örnek insan” olarak değerlendirilmesinde mesleki başarılar tek başına yeterli olmuyor.
Kişiyi “örnek insan” kılan, onun sahip olduğu insani değerler.

***

Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki bu değerlere sahip olan insanların sayısı hızla azalıyor.
İçlerinde kopan ihtiras fırtınalarını dizginleyemeyen, hırsları akıllarının önüne geçmiş, hayatları salt başarıya endekslenmiş politikacıları düşünüyorum. Süleyman Seba gibi kişilikleri örnek alsalar kendileri de, bizler de rahatlayacağız.
Ülkece, toplumca buna öyle ihtiyacımız var ki…