Lise son sınıftaydım, Uğur Mumcu’nun panellerini, söyleşilerini kaçırmazdım. Devir “bir gazete bir ekmek” dönemiydi. Her akşam eve gelen gazetede ilk önce onun “Gözlem” köşesi okunurdu. Hem de bir çırpıda. Mumcu, bizim bilge öğretmenimizdi. Cumhuriyetin yüzyıllık birikiminin imbikten süzülürcesine oluşturduğu bir semboldü. Demokrat, laik, Cumhuriyetçi bir aydındı. Cesurdu, siyasilerin çok çekindiği bir yazardı. Özallı yıllardı, şunu iddia edebilirim, ANAP’ın ondan çektiğini kimse çekmedi. Kaç tane bakan onun yazdığı yolsuzluk haberlerinden sonra bakanlıktan istifa etti.
Gittiğim söyleşilerinde hep sorarlardı, sen hiç korkmaz mısın diye? O da gür bir sesle “Korkaklar her gün cesurlar bir gün ölür” derdi. Yine bir panelde, herhalde Siyasal Bilgiler Fakültesi’ndeydi, söz 12 Eylül’e geldi orada üzüntüyle darbenin lideri Evren’den tek bir konuda ricacı olduğunu açıkladı. Büyük ozan Ruhi Su cazaevindedir, gördüğü eziyetten, işkenceden, sıkıntıdan kanser olmuştur. Pasaport verilip yurtdışında tedavi ettirilmesi gerekmektedir, Mumcu bu konuda ricacı olduğunu söyledi. Ruhi Bey ne yazık ki yaşamını yitirmişti işlemler yapılıncaya kadar. Bu kadar da insan sevgisi dolu bir yazardı.
O sıralarda Nazlı Ilıcaklar, Barlaslar yalılarda Evren’e parti veriyorlardı. Kendi içinde demokrat bir insandı, köşesinde muhafazakârdan solcusuna ve liberaline kadar herkese yer vardı. Onu sevgiyle, özlemle anıyorum...  

UMUT ÖZKAN/ Eğitimci