Öncelikle şunu söylemekte fayda var ki Kâzım Karabekir Stadı’nın ‘buz’ tutmuş zemininde futbol oynamak zor zanaat! Üstelik buzun çözüldüğü bölümler de tarla gibiydi maşallah.
İşin şakası bir yana bu zeminlerde ayakta duran avantaj sağlar; Erzurumspor gibi. Ev sahibi, zemine de maça da hâkim oldu, 90 dakikanın büyük bölümünde.
Oysa direksiyona geçmesi gereken taraf G.Saray’dı; hele Başakşehir öyle ya da böyle kazanmışken, ‘final’ olarak görmeliydiler BŞB. Erzurumspor maçını. Ne var ki kopuk kopuk oynayıp sıradan bir deplasman görüntüsü çizdiler. Özellikle Linnes dururken stoperden devşirme Semih’le buz kesen sağ çizgi ve stoper Marcao’nun yükselip ıskaladığı topun Rashad ile gole dönüşmesi felaket senaryosu gibiydi!
Ardından toparlanıp skoru dengelemeyle çalışsalar da Belhanda’nın golü ancak keçiboynuzu tadındaki 1 puanı kurtardı.
Gerçi maçın sonlarındaki üretkenlik 3 puan getirebilirdi ama Hatay maçında Muğdat’la başlayan son vuruş beceriksizliği Feghouli, Diagne, Mitroglou ve Onyekuru’ya sirayet etmiş olsa gerek yine inanılmaz goller kaçtı. Mitroglou-Diagne’yle çift forvete dönüldüğünde Erzurumspor’un 3 net pozisyon bulduğu da unutulmamalı.
Sonuçta düşleri soğutan bir skorla dönüyor G.Saray İstanbul’a. Üstelik maçın ilk yarısında Egemen’in Ndiaye’nin üzerine yüklendiği - penaltı benzeri - pozisyonun arkasına sığınmaya hakları yok! Çünkü şampiyon olmak isteyen takım, işi VAR’dan gelecek penaltıya bırakmaz, göbeğini kendi keser! Üstelik adınız Başakşehir değilse zaten o penaltılar kolay kolay çalınmaz size!