Dağlarca gibi bir büyük şair Fransa, Almanya ya da İngiltere’de yaşamış olsaydı, o ülkelerin dillerinde bunca güzel eserler verseydi, o ülkelerin “ses bayrağı” olan dillerini yüceltseydi, ölümünün ardından tüm ülkede yas ilan edilip bayraklar yarıya indirilir miydi?..

Frankfurt Kitap Fuarı’nda “Türkiye” yılı olmasından, orada yapılan “tanıtım” etkinliklerden daha önemlidir, bu sorunun yanıtı ve dilini, edebiyatı gerçekten sevenlerin, yani bu konuda “pazarlama” kaygısı olmayanların yanıt karşısındaki mahcubiyeti ve de suskunluğu…

Türkçenin en güzel şiirlerinin yankılandığı Dağlarca’yı kaybetmenin hüznüyle gezdim “Contemporary İstanbul” fuarının koridorlarını… Bedri Baykam’ın eserlerini hayranlıkla izlerken, aklımda Dağlarca’nın “Almanya’larda Çöpçülerimiz” şiirinin dizeleri vardı: Ne duruyoruz, aylık bin yeşil mark,/ Varalım, dağılalım, kartal Anadolu’dan yeryüzüne./ Beyler altın uykularından uyanmak üzre,/ Hadi yollarını temizleyelim…

Harun dayım, işçi olarak çalışmak için gittiği Almanya’dan göndermişti… Öyle harika bir kartpostaldı ki, günlerce yastığımın altına koyarak uyumuştum. Ağacın dalına konmuş bir kuş vardı üstünde… Ama ne kuş!.. Parmağım sanki kartın içine girecek, onu ürküterek kaçıracak gibiydi… Bedri Baykam’ın son resimleri karşısında öylece kalakalmam, hayranlıkla seyretmemin nedeni de, sanatçının o kartpostalların büyüsü üzerine duyarlığını aktarması oldu. Neler yok ki, Baykam’ın resimlerinde; Van Gogh’un gökyüzü, minyatürlerden kopup gelen bir kalyon, Picasso’nun bakışları, Ayhan Işık’lı bir öpüşme sahnesi… Bugün serginin son günü… Mutlaka ama mutlaka gidin ve Lütfi Kırdar’daki bu resimleri görün.

Ressam Yusuf Kâtipoğlu Kuzguncuk’un sakinlerindendir. Böyle dediğime bakmayın, o koca yüreğinde çağlayanlar taşar, Yusuf Reis’in… Asmalımescit’teki atölyesine gitmek için her gün Üsküdar’dan vapura biner sanatçı... Ve, her gün, cebindeki kâğıtlara Kız Kulesi’nin resmini yapar. Böylelikle “Kız Kulesi’nin Günlüğü” tutulmuş olur. Aslında, Kâtipoğlu ustamız, her gün elinde kalem, vapurun penceresinden Kız Kulesi’ne bakarak bir keman gibi kendini akort etmektedir. Sanatçının coşkusu, hüznü, özlemi, umudu, kızgınlığı, o günkü ruh hali Kız Kulesi şeklinde kâğıda yansıyor. Yusuf Kâtipoğlu’nun “Kız Kulesi Günlüğü” fuarda, Teksin Sanat Galerisi’nde sizleri bekliyor… Onay Akbaş “bitmemiş”lerinden daha çok getirmeliydi. Ne yazık ki, fuarda beş tabloyla yer alıyor sanatçı… Modern sanatın en özgün, en ele avuca sığmaz eserlerini üreten Akbaş’tan bir sonraki fuara daha çok tabloyla katılmasını bekliyorum. Sanırım alçakgönüllüğünde, sanatçının, Paris’teki atölyesinde komşusu olan heykeltıraş Jack Vapnarsky’nin eserlerine de yer açma çabası yer alıyor… Arjantin kökenli heykeltıraşın eserlerinin hareket ettiklerini söylesem, eminim onları bulmanız zor olmayacaktır!..

Mehmet Uygun’un, her birinin karşısından ayrılmak istemediğim resimleri, fuarın en etkileyici bölümlerinden birini oluşturuyor. Öyle bir dünyası var ki Uygun’un, ne zaman resimleriyle karşılaşsam, düş duvarlarım yıkılıyor!.. Evet, düşlerimizin de yıkılması gereken duvarları olduğunu anlatıyor Uygun’un tabloları… O kadar güzel eserler var ki fuarda; Mahmut Karatoprak, Mark Kostabi, Merih Akoğul, Burhan Doğançay, Güzide İslamoğlu, Gönül Nuhoğlu, Tamer Aydın ve daha niceleri… Hele ki, Kemal Tufan’ın üç tekerlekli bisikleti, Emine Konuk’un aynaları!..

Özgür ve Deniz Şamlı kardeşler, yanıma gelip, birlikte fotoğraf çektirmek için izin istediler… Erciyes Üniversitesi Resim Bölümü’nde okuyorlar. Sergiye gelebilmek için Kayseri halinden bir kamyona binmişler… Ve aynı yolla geri dönecekler; yani, İstanbul halinden Kayseri’ye giden bir kamyonla!.. Anladım ki, tüm bu eserler aslında bu iki güzel insan için bir araya toplanmış. Fuarın tenhalaştığı son dakikalarda, alkol denizinde polemik kulaçları atan “sanatçı”ların birkaçına tanık olunca, Şamlı kardeşlerin kamyon yolculuğu umutla doldurdu içimi. Yolunuz açık, sözüm ona “marjinal”liğin çamurlu yollarından uzak olsun; sözleri, dünyaları Erciyes’in karları kadar ak olan ressam kardeşler!..