Utanmadan sıkılmadan televizyon kanallarını dolaşıyor, ekranlarda boy gösterip dinden imandan söz ediyor, Fox TV’nin haber sunucusuna “Ben gazeteci kurşunlamış adamım” diye gözdağı veriyor...

Bir bakıyorsunuz, karısıyla birlikte otomobilinde... Kadın gülüyor, o gülüyor... Gazetecilere açıklamalar yapıyor...

Aslında bu yaşadıklarımız bir Türkiye klasiğidir...

Yazı masamın başına geçtiğimde Türkiye’nin dününü ve bugününü düşünmeye başladım.

On dört yaşındaki B.Ç. ve o yaşlı adam...

Onu savunan avukat!

Yazı yazdığı gazete!

O gazete Gümüşhane Barosu Başkanı Avukat Ali Günday’ı hedef göstermişti... Birisi kalktı Adana’dan Gümüşhane’ye gitti ve Günday’ı bürosunda öldürdü...

Katil bir süre cezaevinde yattı ve afla kurtuldu.

Ahmet Taner Kışlalı’yı hedef gösterdi... Kışlalı katledildi.

Yetmedi, Necip Hablemitoğlu’nu hedef gösterdi... Hablemitoğlu gecenin karanlığında evinin bahçesinde kurşunlanıp öldürüldü...

Danıştay baskını öncesi yargı üyelerinin fotoğraflarını yayımladı o gazete...

Alparslan Arslan Danıştay’ı bastı elinde silahla...

Yargıç Mustafa Yücel Özbilgin öldü, Mustafa Birden, Ayla Özdemir, Ahmet Çobanoğlu ağır yaralandı.

Gelelim yaşlı yazara...

Bu adamın çalıştığı tetikçi gazete tek satır yazmıyor on dört yaşındaki B.Ç’ye cinsel istismarda bulunan yazarı hakkında. Öteki dinci ve tarikatçı gazeteler de olayı görmezden geliyor...

Yazar ise televizyonlarda güle oynaya başından geçenleri anlatıyor!

Tutuklu yazar şimdi tutuksuz yargılanacak!

Çünkü Adli Tıp Kurumu’nun raporuyla cezaevinden salıverilip özgürlüğüne kavuştu.

İşkence yapılana “İşkence yapılmadı” diye rapor veren bir kurum, yaşlı yazarı kurtardı.

***

Yazı masamın başında düşünüyorum...

12 Eylül 1980 sonrası gözaltına alınmıştık. Bazı arkadaşlarım gözaltı sürecinde işkence görmüşlerdi. Poliste sorgulamalarımız bittikten sonra İzmir Narlıdere’deki Askeri Cezaevi’ne götürülmek üzere ellerimiz kelepçelenerek otobüse bindirildik.

Göz bağlarımız çözüldüğü için çok mutluyduk...

Narlıdere’ye dek hem körfeze hem de gökyüzüne bakmıştım.

Cezaevine geldik. Adli Tıp Kurumu’ndan bir doktor bizi bekliyordu. Koltuklarımızın altında battaniyelerle sıraya dizildik.

Yaklaşık yirmi beş kişiye şu soru soruldu:

“İşkence gördünüz mü?”

İçimizde filistin askısından geçen, ayak tabanları parçalandığı için zorlukla yürüyen arkadaşlarımız, yani tümümüz şu yanıtı verdi:

“Hayır görmedik!”

Eğer “İşkence gördük” deseydik yeniden Emniyet Müdürlüğü’ne götürülüp işkence görecektik.

Türkiye’de Adli Tıp Kurumu Adalet Bakanlığı’na bağlıdır. Bu kurum gözaltında işkence gören, cinsel tacize uğrayan kadınlara yıllar önce “İşkence ve taciz görmemiştir” raporu vererek işkenceci po- lisleri aklamış, bu kez de cinsel istismara uğrayan on dört yaşındaki B.Ç’ye “Ruh ve beden sağlığı bozulmamıştır” raporu vererek yaşlı yazarı kurtarmıştır.

Adli Tıp Kurumu’nun uygulamaları kimi zaman “devletin bölünmez bütünlüğü”, kimi zaman “sözde Atatürkçülük”, kimi zaman da “milliyetçilik” adına yapılmıştır.

Türkiye’de çocuk yaşta kadınların yaşamları altüst ediliyor...

Meclis’te bulunan siyasi partiler ne töre adı verilen o cinayetlerin üzerine gidiyorlar ne de on dört yaşında olan kız çocuklarının başına gelenlerle ilgileniyorlar.

Eğer Türkiye’de demokrasi bir yaşam biçimi olsaydı bunların hiçbiri olmaz; başta kadın kuruluşları olmak üzere iktidarıyla, muhalefetiyle tüm Meclis ayağa kalkar; sendikalar ve demokratik kitle örgütleri tepki gösterirdi.

***

Bursa Uludağ Üniversitesi Çocuk Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Başkanlığı’nın verdiği raporda ne yazıyor:

“...B.Ç’de ağır patolojik depresyon anksiyete saptanmıştır. B.Ç. intihara eğilimlidir...”

İki ay sonra İstanbul Adli Tıp Kurumu’nun verdiği rapor ise bunun tam tersi:

“Beden ve ruh sağlığını bozacak bir patolojik araz saptanmamıştır!”

Evet... Bu bir Türkiye fotoğrafıdır... Bu fotoğrafa tepkisiz kalmamak gerekir...

[email protected]

Faks numaramız: 0212 343 72 69