2005’in ilkbaharıydı. Atatürk Olimpiyat Stadı’ndaki Şampiyonlar Ligi Finali’nde Liverpool, 3-0 geriye düştüğü maçı 3-3’e getirmiş, penaltılarla tarihi kupayı müzesine taşımıştı. Milanlılar, avuçlarına kadar gelen zaferi kaçırmanın üzüntüsünü yaşarken İngilizler, “İstanbul evimiz” naraları ile evlerinin yolunu tutuyordu...
Ve dün...
Tarih, 2015’in kış sonunu gösteriyordu.
Yine Atatürk Olimpiyat Stadı’ndaydık.
Yine Liverpool vardı sahada.
Yine uzatmaya giden bir maç izledik.
Ve yine sonucu penaltılar belirledi....
Gelgelelim, bu kez gülen İngilizler değil, Beşiktaşlılardı, bizim çocuklar atmıştı sevinç çığlıklarını. Evet, 10 yıl önce penaltılarla zafere koşan atan Liverpoollular, 10 yıl sonra yalnız başına İstanbul’u terk ederken Beşiktaşlılar, Avrupa’da yeni umutlara yelken açmıştı...
Gelirsek gecenin futbol minyatürlerine; öncelikle Beşiktaş akıllı oynadı. Biliyorlardı ki, kalelerini savunurlarsa maçı dengeye getirecek golü nasılsa atarlar. Attılar da... Elbette işin kerameti diri kalabilmekti; çekinmeden, soluksuz kalmaktan korkmadan İngilizlerin güce ve tempoya dayalı futboluna aynı dille yanıt verdiler. Onca eksiğe, sakata ve cezalıya karşın, rakiplerinden fazla koştular. İlkyarıda Sosa ve Gökhan tutuk gözüktü. Bilic, kenarda heyecanını yenip oyunu iyi okumuş olsa gerek, Arjantinliye attı kemendi, maçı 1-0’a getiren Tolgay’ı sürdü sahaya. O da ustalığını konuşturdu bulduğu ikinci pozisyonda. Çok iyi marke edilen Demba Ba’nın şutu direkte patlamasa ya da Mignolet iki net kurtarış yapmasa bu yazının anafikri çöker ve maç belki 90’da, belki 120. dakikada biterdi ama dedik ya futbol bazen böyle garip olaylara kadirdir...
Garip olaylar, tesadüfler demişken sahadaki 13 Beşiktaşlıdan 10’unun ‘Avrupa üzerinden gelme’ olduğuna da vurgu yapmakta fayda var. Elbette ilk ciddi maçına çıkan Opare’nin ters kanattaki öpülesi futbolu da unutulmamalı. Ara transferde böyle bir oyuncuyu bulmak, her babayiğidin harcı değil...