Yeni bir 10 Kasım haftası geçirdik. Atatürk’ün ölüm yıldönümünde İstanbul’daydım. Televizyonda herkesi sırayla dinledik. Hepsi Ata’ya olan saygısı, sevgisi ve hayranlığını aktardı. Sakince dinledim: Meğer O’nu ne çok seven devlet büyüğü ve “kurumsal” başkan varmış! 

Ben herhalde başka gezegende yaşıyorum. Her gün Atatürk’ü savunduğu için susturulan gazeteciler, görevden alınan eğitimciler, içeri alınan yazarlar, herhalde benim uydurduğum senaryolar! Riya, inkârcılık ve çıkar adına neler yapılabileceğini tekrar dehşetle gördüm.

Atatürk’e‚ “Anıtkabir’in gözüne baka baka’’ nasıl yalan söylendiğini gördüm. Onun mirasını en sinsi taktiklerle çökertmeye çalışanların, O’nun karşısında nasıl ezilip büzülerek bir şey olmamış gibi Ata’ya Ata’yı övdüklerini gördüm. Hayat dersi diye ibretle seyrettim. Sonra her şeyi seyreden diğer bazılarına baktım. Herkesin bir hesabı kitabı vardı ve tek ortak noktaları, Ata’ya “rahat uyu” cümlesini sarfettikleri zamanki umursamazlıklarıydı. Ülke kabaca üç gruba ayrılmış: Atatürk Cumhuriyeti’ni toptan değiştirmeye çalışanlar, onları durdurmak için canları ve gelecekleri pahasına demokratik haklarını kullanarak tepki verenler ve... bu iki gruba dahil olmadan korkakça, çok zeki bir şeyler söylüyor görünerek “Dini istismar edenlerle, Atatürk’ü istismar edenlere eşit derecede karşıyım” gibi bir cümleyle ortaya harika inciler dökenler... İşte en çekemediğim grup onlar. Oh ne rahat! Hem bir şey yapma, hem yapanlara çamur at, kabahat tepki verenlerdeymiş gibi ortadan yorumlar yap, böylece ne şiş yansın, ne kebap!

İşte başta onlar olmak üzere, bu ülkenin aymazlarına, Hasan Âli Yücel’in, Atatürk’ün naaşı Etnografya Müzesi’ne taşınırken yazdıklarını okutmak istiyorum. Sevgili arkadaşım, yazar Turhan Feyizoğlu yolladı. 21 Kasım 1938 günü naaşı taşıyan 12 vekil şu isimlerden oluşuyordu: Naşid ULUĞ (Kütahya), Mehmed SOMER (Kütahya), Eyüb DANIŞOĞLU (Trabzon), Kenan URAL (Manisa), Hasan Âli YÜCEL (İzmir), Hikmet IŞIK (Erzincan), Hilmi ÇORUH (Mardin), Zühtü AKIN (Kırklareli), Galib PEKEL (Tokat), Hamdi Mustafa GÜRSOY (İstanbul), Osman ERÇİN (Manisa), Atıf BAYINDIR (İstanbul). Yücel’in sözleri (özetle) kulaklarımızda patlıyor:

“Biliyor musun, bu ağaçtan kolunu tutarak taşıdığın tabutun içinde kim var? O insan mı? Olamaz. O bir cihandı. Fezalara sığmamalıydı; nasıl bir soğuk mahfazanın içinde durabiliyor?.. Sen bu muammayı çözemezsin. Önüne bak. Taşı, o cihanı bu tabutun içinde belleyerek taşı!.. Sen O’nu daima kendi arzularına göre yürür ve yaşar görmüştün. Şimdi O, hareketlerini sizin iradelerinize bırakmıştır. İstediğiniz yere koyup, dilediğiniz yere kaldırıyorsunuz. Niçin bu hür ve hareketlerine sahip insan, hürriyetinden ve iradesinden vazgeçmiştir? Şimdi senin götürmek istediğin yer, O’nun gitmek istediği yerdir. Gözlerinin nemini kurutmadan, bol bol gözyaşı dökerek O’nu taşımak vazifendir. O kadar!.. Taşı O’nu… Bir cihan götürüyorsun. Cihanları yaratan bir insan götürüyorsun. Korkma ezilmezsin. O, kendini ezilmeden taşıtmak için sana kendi kudretinden vermiştir. Dikkat et, bu tabutun içindeki varlığında da O seni taşıyor. Sen kendini taşıyor gibisin. Karanlık meçhullere dalma. Ellerinin üstünde en büyük hakikati götürüyorsun. Maziyi istikbale halkediyorsun. Taşı; yükün ağır, fakat paha biçilmez bir kıymettedir. Taşı; O’nu taşıyarak sen de tarih oluyorsun! Yer nemli, gök nemli, gözlerin nemli. Bu ıslak hava içinde kaskatı ve kupkuru bir şey taşımaktasın. Üzülme. Maddenin ve ruhun bu çiseleyen yaşlarıyla o katılık yumuşuyor, o kuruluk yavaş yavaş yok oluyor. Taşıdığın cansız şeye yepyeni, başka bir hayat gelmektedir. Ve onun için değil midir ki O’nu taşırken bu hayat sana da sirayet ederek o aziz yükün altında dipdirisin. Canlısınız; taşıyanda ve taşınanda ölüm artık siliniyor. Fanilik, beka (kalım) ile omuz omuza… Bu kadar yakınlık içersinde O’nu hayatta hissetmiyor musun? Taşı, O’nu taşıyarak yaşayacaksın. Yaşadıkça O’nu taşıyacaksın. Taşı, taşı!..”

[email protected]

Faks: 0212 227 34 65