Önce şunun altını çizelim: Hollanda karşısında artısıyla eksisiyle kazanmayı hak edecek nitelikteki futbol üstümüzdeki kara bulutları dağıtmıştır. Oyuncularımız kendine güvenlerini geri kazanım açısından önemli bir adım atmışlardır. Lüksemburg karşısındaki oyuncu tercihleri de doğru bir karardı.
Ancak ofansif özellikleri ön planda olan Arda ve Mehmet Ekici ilk yarıdaki görüntüleriyle defansif ağırlıklı, Ozan ise az sayıda ve sık hata yapmasıyla dikkat çektiği stoperde oynadı. Kuşkusuz Fatih Terim, onların verimini test etmek istemiştir. Onun dışında diğer oyuncular kendi pozisyonlarında oynadı. Fakat şurası gerçek ki devre arasında ciddi bir uyarı aldıklarını garanti ederim. Mevlüt’ün erken gelen usta işi golünden sonra Arda çıkışlı iki pozisyonu Hakan ve Olcay değerlendiremedi. Yakışmadı. Dahası kenarlardan kale önüne hedefe top atamama beceriksizliği de aynen devam etti. Yediğimiz gol evlere şenlikti.

Telgraf espirisi
Vedat Okyar rahmet istedi. Bu tip pozisyonlara ‘telgraf’ esprisi yapardı. İkinci yarı Kazım-Volkan ve Mevlüt- Umut değişikliğiyle başladık. Ama tempo aynı kaldı. İki takım arasındaki oyuncu kalitesi farkı ne yazık ki hissedilmedi. Olcay-Enes değişikliğiyle çift santrfora dönüldü. Ama hazırlık maçı psikolojisiyle bitse de gitsek havası ağır basınca kale önü pozisyonu üretilemedi. Aslında bu tip takımlara karşı motive olmak zordur. Ne kadar istese de insanın içinden gelmez oynamak. Nasıl olsa dostluk maçı. Kazanmamıza rağmen sanırım oyuncularımız bu sıkıntıyı aşamadılar. Ama bu maçlar bunun için oynanmıyor mu?