\n

\n

Bulutların üzerindeyim birkaç gündür... Mayıs kokulu, leylak salkımlı güler yüzlü bulutlar önce Floransa’nın, sonra Milano’nun tepesindeydi...

\n

İki kentte de düzenlenen kitap tanıtım toplantılarından söz ediyorum. “Leyla Gencer - Il Canto e La Passione” (Mursia Editore) kitabımdan...

\n

(Biliyorum, gazete sayfalarında kendinden söz etmek hiç yakışık almaz. Ama bu kez Leyla Gencer’in bu farklı yolculuğunu sizlerle paylaşmadan edemedim.)

\n

Floransa’da

\n

Floransa’da düzenlenen toplantın hiçbir resmi sıfatı, örgütlenmesi yoktu. Ne yayınevinin, ne de Maggio Musicale Festivali’nin herhangi bir girişimi olmuştu. Sadece “Biz Leyla Gencer’in Floransalı çocuklarıyız” diyen bir avuç Leyla Gencer hayranı ve tutkununun işgüzarlığıydı. Organizasyonu “Floransa Müzik Dostları” üstlenmişti.

\n

Bir zamanlar manastır olan, bugün ülkenin en büyük Halk Kütüphanesi (Biblioteca degli Oblata) -birkaç yüzyıllık görkemli yapıya girdiğimde itiraf edeyim heyecandan ve korkudan bacaklarım titriyordu. Ya kimse gelmezse? Aradan çok yıllar geçmiş, “Floransalı çocuklar” yaşlı dedeler, nineler olmuştu... Ya doğru dürüst konuşamazsam?

\n

Her yanı tavanlara dek kitaplarla dolu o salon ne zaman nasıl doldu anlamadım. Arkamdaki perdeye yansıyan Leyla Gencer’in dev fotoğrafları bana gülümsüyordu. En ön sırada Ferzan Özpetek’in ilgiyle dinliyor olması bana güven veriyordu.

\n

İtalya’da millet âşık Ferzan’a. “Ozpetek” diye sayıklıyorlar. Salona girince alkış kopuyor! Birden toplantının boyut atladığını hissediyorum. O akşam Mayıs Festivali’nin Sinema Bölümü onun filmiyle açılıyordu. O nedenle Floransa’ya geri gelmişti. Kendi film gösteriminden önce Leyla Gencer toplantısına gelmesi büyük incelikti.

\n

Konuşmamda geçen bir anekdot üzerine, toplantı sonrasında bana, özellikle İtalya’daki ilk yıllarında kendisi için “Leyla Gencer adının bile ne büyük, ne müthiş bir güvence” olduğunu anlatacaktı.

\n

Soru yanıt bölümünde, Maggio Musicale’nin en eski yöneticileri, Leyla Gencer’le çalışmış olanlar söz aldığında, duygu fırtınaları yaşanacaktı.

\n

Oradan sanki ailemden ayrılıyormuşum gibi, karşılıklı ağlaşarak, kitap imzalatanlarla tek tek kucaklaşarak ayrıldım.

\n

Milano’da

\n

Çok daha resmi, şık bir davetiyesi olan, Mursia Yayınevi Scala Akademisi’nin düzenlediği bir toplantıydı Milano’daki. Herkese değil, sadece davetli olanlara açıktı. Scala Akademisi’nin Leyla Gencer adını taşıyan, “Burası onun mekânı, onun imparatorluğuydu, son günlere dek burada çalıştı” dediği salondaydı.

\n

Akademi Müdürü Luisa Vinci takdimleri yaptı... Eleştirmen, müzikolog Lorenzo Arruga, asıl konuşmacıydı. Kitaptan pasajlar da okuyarak Leyla Gencer analizi yaptı. Gencer’in arkadaşı Soprano Luciana Serra, Diva’nın günlük yaşamından, herkesi kahkahalara boğan örnekler verdi. Kısacık kapanış konuşması bendendi...

\n

Her iki kentte de konuşmamı Leyla Gencer’e teşekkür ve minnetimle bitiriyordum. “Leyla Gencer – Tutkunun Romanı” (Cumhuriyet Kitap) kitabımın son satırlarıyla...

\n

Çok önceleri

\n

Bu iki toplantı boyunca da çoook gerilerde kalmış bir anı peşimi bırakmadı:

\n

17 yaşındayım. Paris’te öğrenciyim. Tiyatro delisiyim. Operayı ancak plaktan dinlerim. Asla gidip izlemem. Çünkü isyankâr ruhum “Opera, kötü tiyatrodur” diye belletmiş. Bundan beni belki Maria Callas vazgeçirebilir diye bir düşüncem var.

\n

Callas Paris Operası’nda “Tosca” söyleyecek. Biletler tükenmiş. Sabahın beşinde kuyruğa girmişim “cennet”te (en tepede ayaktaki sıra) yer bulmak için... Soğuk. Yalnızım. Kendimi çirkin, aptal, salak gibi hissediyorum!

\n

Kuyruktaki bir genç “Sen nerelisin” diye sordu. “Türkiye’den” dememle çevrem bir anda gençlerle ve “Leyla Gencer’in ülkesinden!” sözleriyle sarıldı. Yalnızlık mı? Hadi ordan! Bir anda o kuyruktaki en ilginç, en güzel, en akıllı insan ben oluvermiştim!

\n

Teşekkürler sevgili Leyla Gencer... Yolunuz her daim açık olsun!

\n\n