Yurtdışında olmanız sizi yurttan uzaklara düşürmüyor. Teknik gelişmeler çok şeyi değiştirdi; uyduya bağlıysanız dünyanın her yerine ulaşabiliyorsunuz.

Bir ayağınız bir anakarada, öbürü başkasında...

Kabloyla yetinmeniz bile nice olanaklar sunuyor; düğmeye bastınız mı, en az 10 Türk kanalı ekrandaki yerini alıyor.

Evrende dönüp duran iki dünya var: Bildiğimiz yerküre, tekniğin yarattığı sanal gösterim dünyası...

***

Devlete güven duygusuyla yetişmiş bizim kuşaklar, yurtdışında televizyon izleyeceklerse yine de TRT-INT’i seçiyorlar.

24 Kasım’da düğmeye basınca karşıma Milli Eğitim Bakanı Hüseyin Çelik çıktı. Öğretmenlerin bayramıdır diye televizyonu kapatmadım.

Çelik de, benim gibi, darlıklar içinde okumuş.

O, Van’ın Gürpınar ilçesinde doğmuşsa, benim ilk atandığım yer de Gürpınar...

Zorlasam akraba çıkacağız!

Çiçek sunan Doğa’yı kucaklaması, özürlü Burçak’ı bağrına basması gözümü yaşarttı.

***

Böyle bir günde eğitim sorunlarına eğileceğine, eski müsteşarı Prof. Dr. Necat Birinci ve Van’dan arayan yeğeninin telefonlarıyla, Bakan, öğrencilik, öğretmenlik başarılarını sıralamaya geçti.

Geçti de, Bakan’ın sıradan başarılarını yırtıcı gür sesiyle, “Doğrusunuz... Doğrusunuz..” diye onaylayan bayan sunucunun içeriksiz soruları devlet televizyonunun ciddiyetine hiç mi hiç yakışmadı.

Sunucu, süslü sözcüklerle Bakan’ın iyi şiir okuduğunu dile getirince, o da, Cahit Sıtkı Tarancı’dan seçtiği “Memleket İsterim” şiirini, hakçası, gerçekten güzel okudu.

Güzel okudu da, neden şairin, okuyanın dilini onurlandıracak adını söylemedi...

Neden?..

***

Bakan edebiyat eğitimi görmüş; Başbakanı gibi, ad karıştırmaktan çekinmiş olabilir miydi?

Çekinmediyse, büyük bir şairin adını es geçmek ona yakışır mı?

Dilinizi tutsanız, aklınız dürter; Bakan, şiiri kendisinin yazdığı izlenimi vermiş olma yanılgısına düşebilir miydi?

Yoksa, sosyalistçe çağrışımları olan bu şiirin yazarını anmanın iki katlı suç olacağını mı düşündü?

Ben de düşünüyorum; “Öğretmen lokomotif, öğrenciler vagondur,” özdeyişsel tanımını yapan, “Öğretmene varamadım/Naylon çorap alamadım” dizelerini öğretmenlik mesleğinin altın çağları olarak dile getiren bir Bakan’a bunlar yakıştırılır mı?

Bildiği halde koca bir şairin adını anmayana yakıştırılır!

***

Köy Enstitüleri soruluyor; “Cumhuriyet döneminin en başarılı milli eğitim bakanlarından biri” olduğu vurgulanan Çelik, Hasan Âli Yücel’le İsmail Hakkı Tonguç’un adını ağzına almıyor...

Belki kaçırdım; “Günbegün” programında Atatürk adını da anmadı.

Bir emekli öğretmen, Atatürk’ün eğitime ilişkin özdeyişlerini okudu; o da Bakan’ına uydu.

10 Kasım’da sahneyi ad anmaktan korkanlar doldurmuştu.

Ne yazık!

TRT-INT’in yürekli çalışanları Bakan’ın arkasına düşen panoya sözleriyle birlikte adını yansıtmasalardı, Atatürk’süz bir öğretmenler günü kutlanacaktı Türkiye Cumhuriyeti’nde...

***

Her karanlığın aydınlığı var; Artvin’in bir dağ köyünde çalışan Nuray öğretmenin, çocuklarını ısıtmak için evinden sınıfa odun taşıyan elleri ekrana yansımamış olsaydı, bu yıl da boş laflarla avutulan meslektaşlarımın bu güzel gününü kutlamak, onlara en büyük hakaret olurdu...

[email protected]