“Neden öldürüldüler?”
Bu bir kitap adı değil, devrim şehitlerinin devrim yolunda nasıl öldürüldüklerinin öyküsü?
Kim bunlar? Uğur Mumcu, Muammer Aksoy, Çetin Emeç, Turan Dursun, Bahriye Üçok, Musa Anter, Ümit Doğanay, Ümit Kaftancıoğlu, Sevinç Özgüner, Cevat Yurdakul, Cavit Orhan Tütengil, İlhan Erdost, Kemal Türkler... vb. vb...
Bu adlar unutuldu mu?
Ölen, öldüren unutuluyor mu? Niye kimse bu adamların hangi kanlı çetelere kurban gittiğini artık sormuyor? Başarmışlar doğrusu devrim düşmanları...
Zaman geçer, geçince de daha dün ne olmuş unutulur. Ya da hatırlatmazsan kimse anımsamaz? İnsanoğlu böyledir...
Bu yazıyı yazarken bir arkadaş “Ama çoktandır böyle kanlı cinayetler yok” dedi. Doğru. Dünlerde öldürülenlerin hepsi ilericiydiler. Şimdi onlar yok mu? Yoksa korkudan yazacaklarından, söylediklerinden mi vazgeçtiler?
O günlerdeki iktidar şimdikinden farklıydı. Daha çok sola yakın kişilerdi. Onları kıyıp da yok etmek. Başkalarına yolu açtı. Bu tutumla artık siyasal cinayetler yok. İstenen buydu. İyi oldu doğrusu. Ama ulusumuzun yönetimleri hep sağ görüşlülerin elinde, ondan mı? Öldürülecek devrimci kalmadı galiba. Yukarda adlarını açıkladığım kişilerin her biri Atatürk devrimcileriydi. Sağlam insanlardı.
On bir yıldır Tayyip Bey iktidarında artık böyle çirkin olaylar yaşanmıyor. Toplum belli bir düzene girdi. Sola kapalı, sağa alabildiğine açık. Daha yıllar geçecek, sağcıların politikası sürüp gidecek. Bir on bir yıl daha, sonra yeniden bir on bir yıl mı?
Ben niye yazıyorum bunları. Hepinizin benim kadar bildiğiniz bir gerçek. Ama kendimizi böyle yazılarla belki de oyalamak istiyoruz. Elinizde bir güç yok.
Güç hep onlarda...
Bilmem daha kaç yıl Tayyip’lerin saltanatı sürüp gidecek. Toplum da uykusunda daha rahat etsin diye. Bizler de bu bahar havasından memnun olacağız.
İstediğin kadar yaz... Olacak olan olur. Ne olabilecekse, o olacak. Bu halkın yazgısını değiştirmek mi? İşte o olanaksız... Karamsarlık değil benimki, nedir bilmem, siz ne dersiniz?