İleriye doğru topu gol konumuna getirmek için verilen pasların tamamına yakınının karşıt savunmalar tarafından zorlanmadan kesildiği, buna karşın savunmada ve 2. bölgede topun dolaştırılmasını futbol zanneden oyuncu gruplarının oyunun mantığını bilmeyen tribünler tarafından ses kirliliği sayılabilecek bir gürültüyle desteklemeleri kimseyi kandırmasın. Ortada ne futbol var ne de izleyici. Maç sırasında gürültü kirliliği yaratanlar devre arasında İnönü Stadı’nı diskotek sanmış olmalılar ki çalınan müziğin ritmi ve coşkusu ile bolca dans edip, eğlendiler. Oynayan iki takımın, eğer UEFA izin verirse gelecek sezon birinin Avrupa’da mücadele edeceğine ilişkin en küçük bir ipucu yoktu. Koskoca bir ilkyarıda altını çizebileceğimiz iki olay var. Biri Hilbert’in niteliksiz maçta özverili bir şekilde arkadaşlarının duyarsızlığına aldırış etmeden ortaya koyduğu mücadele diğeri ise Burak Yılmaz’ın rakiplerini, hakemi ve maça ilgisiz tribünleri aldatmaya yönelik penaltı araması ve ilkyarının bitiminde gördüğü kırmızı kart. Beşiktaş, ikinci yarısı Almedia ve Holosko ikilisinin uyumlu oyunuyla yaratıcı bir takım görüntüsü verdi. Almedia’nın Holosko’ya verdiği bir tek pas var ki maçın en güzel gol girişimiydi. Bu gol durumunun sonunda Holosko topu iyi kontrol edemedi. Belki de maç eksiğinin verdiği bir kusurdu. Ama attığı golde yaptığı vuruş kusursuz bir tekniğin ürünüydü. Ancak bu güzel gol Trabzonspor’un beraberlik sayısından sonra değerini yitirdi. Sadece, yeniden yapılacağı planlanan İnönü’de atılan son Beşiktaş golü olarak belleklerimizde yer etti.