Galatasaray, sezon başından bu yana boş olan formasına reklam aldı sonunda, iki gün önce. Söz konusu anlaşmadan ilk sene için 9 milyon TL alacak. Sonra 10 milyon TL… Üçüncü sene opsiyonlu. Anlaşma devam ederse 11 milyon TL söz konusu olacak. Yani üç sene toplamında 30 milyon TL, bir senesi henüz garanti olmamak üzere.
Başarı mıdır? Sıfır olan bir geliri başlangıç olarak 9 yapmaksa mevzu evet… Peki bu sezon başında (kimsenin parasında gözümüz yok, seçilen futbolcu da misal sadece ama) senelik 1.8 milyon Avro’ya çıkan geliri ve buna eklenecek maç başı paraları hesaba katarak bir futbolcudan (ki en yıldız olanı da değil) gidecek olan paranın senelik (döviz kurunu da mevcut rakamlardan alarak) 5 milyon 760 bin TL olacağından yola çıkarsak, bir formanın senelik değeri tam olarak iki Sabri bile değildir.

Kriz ekonomisi
Türkiye’de idareci olmak, zor dengeler ve ekonomide yaşanacak sürprizler çerçevesinde alt üst olan planları koordine edebilmek demek. Yani başka bir manada kriz olmasa bile kriz ekonomisi yönetimini yapabilmek. Söz konusu bir futbol kulübü olduğunda, bu dengelerin şirazesi daha da kaçıyor. Zira beklenti yüksek, fiyatlar döviz, yenilik şart, kabul!
Ancak marka, bir yöneticinin elindeki en sağlam malzemedir. Ne kadar kuvvetlenir o kadar değerlenir. Kuvvet, sanılanın ve bize inatla empoze edilenin aksine kupa ve/veya kupalar değildir. Büyük ölçüde planlama ve ona eşlik edecek sağlam duruştur…

Bambaşka bir duruş
Galatasaray yönetimi hiç şüphesiz mevcut tabloyu düzeltmek için planlar yapıyor ve yapacak. Ama akla hep aynı soru takılıyor: Ne kadar sürecek? “Sonraki nesillere” nasıl bir marka kalacak? Zira, 14 sene şampiyonluk özlerken, tek koltuğu boş kalmamış bir stadın, daha büyük daha güzel daha görkemlisini yapan bu marka, stadını önemli maçlarda bile dolduramıyorsa, o markayla ilgili acilen başka bir plan, hesap ama en önemlisi de bambaşka bir duruş hesap etmek gerekir.