SON günlerde bir üzüntüdür çöktü bizim çevrelere; yazıp çizenimizle, düşünürümüz ve politikacımızla hep birlikte dertliyiz.
Neymiş, “Türk modeli” varmış, o çökmüş. Mısır’daki darbenin ardından orası biraz daha karışırsa kahrolacağız kederimizden.

“Türk modeli” denince dünyada genellikle anlaşılan, Müslüman bir topluma demokrasinin gelmesi ve yaşama tarzının az çok Batı’dakine yaklaşmasıydı. Elbet, bilen biliyordu ki, böyle bir nimet gökten zembille inmemişti; yüz yılı aşkın bir evrimin, çeşitli öncülerin, mücadelelerin ve nihayet Kemalist devrimle sonrasındaki önemli gelişmelerin ürünü olarak gerçekleşmişti bu model.

Böyle olduğu için model olarak kolay kolay da çökmeyecektir. Mursi’nin bir yıllık Müslüman Kardeşli demokrasisini bizim doksan küsur yıllık Cumhuriyetimizle aynı sepete koyup kendi devletimizin yakın geleceği için tasalanmak çok yanlış bir karamsarlık olur.
Öyleyse, bu üzüntü ve keder neden?

Herhalde bir büyük “balon”un patlamasından ileri gelen bir toplumsal şaşkınlığın etkisiyle “devlet” ve “iktidar” kavramlarını birbirine karıştırmaktayız.

Sayın Başbakan ve çevresi ile dıştaki yabancı ve yerli yandaşlarının şişirdikleri bir balondu bu. Balona göre, AKP ve yaratıcıları öyle müthiş bir gelişme formülü bulmuş durumdaydılar ki, dindarlıkla kindarlığın ve “ileri demokrasi”yle yalancı refahın karışımından oluşan bir politika çizgisi aldatıcı bir yıkılmazlık görüntüsü vermişti AKP yöneticilerine ve peşlerindeki kalabalıklara. Oysa yıkılmazlık, binbir özveri ve çabayla kurulmuş bir cumhuriyeti vaktiyle kurucularının yaptıkları gibi disiplinli, planlı programlı ekonomik-sosyal temellere oturtmakla sağlanabilirdi; ama bu sürekli yapılmadı.
Dolayısıyla, propagandanın ayakta tuttuğu AKP Türkiyesi’nin gerisinde, modeli ve özü sağlam olmakla birlikte yönetimiyle ekonomisi pek parlak olmayan bir gerçeklik yatıyor. Becerikli bir ana muhalefetin çabasıyla öyle bir iktidarı alaşağı etmek işten olmasa gerek. O halde ve özetle, Mursi’nin darbeyle yıkılması, “Türk modeli”nin çöküşü için değil, olsa olsa o modelin özüne hiç uymayan iktidarların akıbeti için düşüş çanlarının çalması olabilir. Türk modelini çökertecek babayiğit anasından henüz doğmadı ve doğmaz da.