Kazanırken taraftarınız hep yanınızdadır, kaybettiğinizde uzaklaşır... Dün Kadıköy’de bunu yaşadım. Sokaklar boştu, eğlence yerleri boştu, Yoğurtçu Parkı boştu, tribünler boştu. Hesapta olmayan puanlar kaybedilmemiş olsaydı o boş kalan tribünler insan seline dönüşürdü, olmadı. Fenerbahçe taraftarı hüzünlüydü; bir o kadar da tepkili... Büyük bölümü basketbol maçını önemsediğinden Saracoğlu’na gelmedi. İyi ki de gelmediler. Yoksa futbolcu-taraftar gerginliği kaçınılmaz olurdu. Hatta bu işin boyutu Vitor Pereira ve Aziz Yıldırım’a kadar da uzanırdı. Bazı yabancılar tepkiden çekinip maça çıkmak istemedi. Sarı-Lacivertlilerin son anda kaçırdığı bu şampiyonluk, ilk değil. Geçmişte örnekleri çoktur. İkincilik başarı mı, kesinlikle hayır. Zaman zaman tepkiler oldu (ıslıklı ve küfürlü), normal karşılıyorum. Ama rahmetli Sefa’nın tribünlerinden yükselen, “En büyük taraftar, futbolcular sahtekâr” sloganına katılmıyorum.