Beklenti… Kupa finalinin anahtar kelimesi bu. Şampiyonluğu ‘kıl payı’ kaçıran Fenerbahçe’nin lige erken havlu atan Galatasaray’a göre daha iyi olması bekleniyor örneğin bu maçta... Bunun baskısı da beklenmedik bir tutukluk olarak yansıyor onlar adına sahaya. İlk yarıda pek varlık gösteremiyor, rakibin pek de varolmayan savunma hattını yıpratamıyorlar. Bunda orta sahanın beklentiyi karşılamamasının etkisi büyük.

Oyunun hakimi G.Saray
G.Saray’a gelince... Ciddi bir çaba gösterdikleri bu maçta beklenmedik bir şekilde oyunun hakimi olmayı başarıyor, ilk yarıya 6 ve 13. dakikalarda ciddi 3 pozisyon sığdırıyor ve bunlardan sonuncusunu Podolski’nin kafa vuruşuyla gole de çeviriyorlar. Artık herkesin ezbere bildiği savunma zaafları devam ediyor tabii ki. Ama bu maç özelinde, bu açığı kapatmak için 11’i birden çabalıyor, rakip atakları erkenden kesmeye çalışıyorlar. Futbolları ‘süper’ değil ama uzun zaman olmadığı kadar ‘akıllıca...’ İkinci yarıda oyuncu değişiklikleri ve F.Bahçe’nin kendinden bekleneni vermeye karar vermesiyle tablo değişiyor. F.Bahçe oyunu rakip sahaya yığmaya başlıyor.
Maç ilerledikçe artan yorgunluk da eklenince G.Saray iyice içine kapanıyor. Ama yediği baskıya ve yaşadığı müthiş yorgunluğa rağmen inatla direniyor. Öyle ince bir çizgi ki bu, maçın uzatmaya gitmesi G.Saray için sonun başlangıcı olacak. Ama onlar ilk kez seyircilerinin onlardan beklediğini vererek konsantrasyonlarını bozmuyorlar. Sezona 3 kupalı bir takım olarak başlayıp futboluyla hiç konuşulmadan kupa almak beklentiyi karşılar mı bilinmez ama şurası bir gerçek ki yaşanan onca badireden sonra G.Saray, bu kupayla beklenenden çok daha fazlasını veriyor.