Dakika 28’i gösterene kadar gözüm Gökhan’ın üzerinde. Malum, teknik direktör bir gün önce, “Milli takımda üzücü şeyler oluyor” demiş, duyarsız transfer haberlerinin futbolcuları, özellikle Gökhan Gönül’ü etkilediğinden bahsetmiş. Kibarca “Yazmayın” demiş! Neyse ki, ilk yarıdaki en etkili pozisyonumuzun oluşmasına imza atıyor genç futbolcu… Onun ortasında Ozan, ağlarla buluşturamasa da topu kaleye gönderiyor da rahat bir nefes alıyorum. Demek ki, basın olarak cürmümüz hassas futbolcu kalplerini yakacak kadar harlı değil çok şükür!
Öte yandan milli takımımızın ateşi de Hırvatistan’ı yakmaya yetmiyor. Belli ki Ante Cacic, takımımızın artılarını eksileri hatmetmiş, önlemlerini almış, engellerini dizmiş. Her ne kadar takımımız içten çabalasa da, savunma hattındaki eksikler göze batıyor; orta saha üretken çalışamıyor ve ilerideki gol umudumuz Cenk Tosun yapayalnız hatta topsuz kalıyor. Hırvatistan’ın baskısını arttırdığı ve “Bakın gol atacağım, geliyorum” dediği dakikalar 35’te başlıyor… Yapılan pas hataları, kaybedilen toplar, yarı sahamıza yerleşen ve ceza sahamıza gittikçe yaklaşan Hırvatlar, bunu teyit ediyor: 41’de Modric’in savunmadan gelen topa güzel vuruşu ile gol geliyor.

“Bitti” demedik
İkinci yarıda Volkan’ın Oğuzhan’ın yerine girmesindeki amaç ilerideki baskıyı artırmak. Ama bu plan da Hırvatların baskısını daha da artırması ve kanatlardan gelen ataklarla takımımızı bunaltmasıyla boşa gidiyor. “Biz bitti demeden bitmez” mottosunun mimarı bu teknik direktör de, futbolcularımız da çok daha iyisini yapabilirdi, olmadı. Ama daha bitmedi…“Bitti” demedik. Bu tamam. Ama küçük bir rica: Bir turnuvada daha lütfen bir kez daha “Size rağmen biz” olmasın hikâyen hoca... Enerjinin pozitif olanı lazım bize. O yüzden bize rağmen siz değil, aslında hep olduğu gibi: BİZ, HEPİMİZ!