Mikrofonlarımız yeniden Süper Lig’de. İyi mi kötü mü bilemiyor insan. Hele de bomboş tribünleri görünce. Özlem, umut, beklenti; üstüne aksiyon, heyecan, dram, mutluluk... Hepsi var, ama maça giden yok. Anlamak zor doğrusu. Bizi geçtim, Türkiye’ye verimli bir yatırım alanı olarak gelen Bein Sports’un anlaması daha da zor.
Maçı anlatalım. Ligin sonuncusu, antrenör değiştirmiş, sıkıntılı Adanaspor evsahibinden çok daha fazla ışık saçıyordu başta. Önce hızlı çıkıp keşif yaptılar. Sonra da Magaye ile golü buldular. Akıllı ve sağlamdılar.
Gerçi onların iyi oyununa gerek kalmadan, gol fırsatı yaratmaya pek de uygun olmayan, defansifi bol Sarı-Lacivertli kadro, fırsat yaratmakta kendi kendine de zorlanıyordu. Bunu görüp hepten morallenen ‘Turunçgiller’, kaledeki yeni transfer Itandje’ın direnişinin de verdiği cesaretle son derece iyi yayılıyordu sahaya. Maçı da bu sayede uzun süre istediği gibi götürdü konuk ekip. Sonunu getiremedi...
Devre biterken ikinci yarı ilgi çeksin diye bir tür ‘şov’ oldu. Mehmet Topal hem 1-1’e getiren golü attı, hem de sakatlanıp çıktı ve onun yerine yeni transfer Karavayev oyuna girdi. Böylece yeni diziliş ve akış merak konusu oldu. Üstüne Adanaspor’un en iyisi Magaye, bir de Roni’ye asist yaptı ve devre 1-2 bitti.
Bu ‘gel de ikinci devreyi izleme’ senaryosu, haliyle ilgi de çekti ve yeni devre tempolu başladı. Önde basıp baskılamaya, yani en iyi bildiğini yapmaya çalıştı Fenerbahçe. Fakat takım malzemesi bunu bir seri baskı haline getiremedi bir türlü. Salih-Aatif değişikliği de oyunu düzeltmedi ama ‘karambolik’ etkiyi artırdı. Penaltı da böyle geldi. Son ütü için ise van Persie girdi. Ama onun da mecali yetmedi. Son saniyede Josef iki vuruştan birini atsa epik bir final gelirdi. Gelmedi. Velhasıl 2-2 kimsenin tam anlamıyla içine sinmedi. Ama üzmedi de... İki arada, iki derede...