Dün 7 Mayıs’tı... Benim için, Cumhuriyetçiler için özel bir gün...
25 yıldır hiçbir iktidarın “emir eri” olmadan çalıştığım Cumhuriyet’imin 93. yaş günü... Bu duygularla gazeteden eski adıyla İnönü’ye gelirken “ekip” olmanın ne olduğunu düşündüm... Birkaç kişinin iktidar, koltuk hırsıyla ülkeyi, kurumları ne hale getirdiğini gazetecilik hayatımda ibretle takip ettim. Futbol da böyle bir şey, gerçek bir liderin varsa tüm eksiklikler silinir gider. Yeşil sahada lideriniz varsa hayaller dünyasında yaşamınıza gerek yok. Çünkü liderler her şeyden önce sevilirler... Bu sevgi parayla satın alınabilen bir şey değildir. Sevilmeyen liderler iktidarlarını 2, 3 ismin alkışlarıyla sürdürürler, o kadar. O yüzden de hiçbir zaman ekip yaratamazlar. Yüzyıllık çınarları Arena’da izlerken Beşiktaş’ın ekip olduğunu, bir değil birden fazla lideri olduğunu bir kez daha gördüm. Kazanmak istiyorsan ilk önce koşacaksın. Sonra pas yapmasını bileceksin. Ben bu satırları yazarken son 10 dakikada futbol sadece futbol değildir kuralı işledi. Beşiktaş futbolun her kuralını uygularken, Fenerbahçe gücü yettiği kadar direniyordu. Fenerbahçe son anlara 9 kişi girerken herkes Beşiktaş’ın 2., hatta 3. golü bulacağını bekliyordu. Ancak Fenerbahçe beraberlik golünü atıyordu. Yüzyıllık çınarların bir maçı daha futbolun büyüsüyle bitti. Tıpkı yüz yaşına gireceği gününü büyük bir onurla kutlayacağımız Cumhuriyet’imiz gibi...