Şampiyonluk sevinci tüm taraftarlar için aynıdır. Ama bunu yaşama biçimi, farklıdır. Bazısı şampiyonluk maçına birlikte gittiği annesiyle, babasıyla, arkadaşlarıyla yaşadıklarını hatırlar. Bazısı maçın gollerine bayılmıştır, bazısı şampiyonluğun ilan edildiği o son dakikayı... Bütün taraftarlık hayatı bir film gibi gözünün önünden geçer.
Ben de taraftarlık dönemlerimde deplasmanlar dahil Beşiktaş’la birlikte o kadar sevindim, o kadar üzüldüm ki yılar yıllar sonra nihayet bu sezon bunun ödülüne kavuştum. Dün doğum günümdü ve hayatımın en güzel hediyesi üçüncü bir yıldızdı. İnanmış çocuklardan.
Artık ben de 2016-2017 sezonu şampiyonluğunu ve üçüncü yıldızı hep doğum günü hediyem olarak anımsayacağım. Hayat gibi, hiçbir başarı, hiçbir bir şampiyonluk kolay gelmez.
Her şampiyonluk öyküsünde mutlaka inişli çıkışlı anlar olur. Beşiktaş için de geçerli bu. Ne var ki Siyah-Beyazlı oyuncular inanmışlardı bir kere “Güneşli günler”e. Ayrıca önemli bir avantajları da vardı: geçen sezondan bu sezona sürdürebildikleri değerler… Yani üst üste ikinci şampiyonluk bir anlamda istikrarın eseriydi. Transferlerin isabeti tartışılabilir ama Başakşehir ve biraz Antalya dışında öteki kulüplerin yapboza çevirdiği ligde seçtikleri yoldan kararlı giderek ulaştı Kartal üçüncü yıldıza.
Aslında istikrar da göreli bir şey. Türkiye sınırları içinde Beşiktaş en azından hocasını değiştirmeyerek, Atiba-Oğuzhan orta alanını tutarak, oyun anlayışında ısrar ederek istikrarlı olarak değerlendirilebilir.
Şampiyonluk maçında Siyah-Beyazlıların rakibinin küme düşmesi kesinleşmiş Gaziantep olması ise gecenin en hüzünlü yanıydı. Ne var ki futbolda bunlar hep vardı. Daima kazananlar kadar kaybedenler de olacaktı.
Maç hakkında yazmanın faydası yok. Beşiktaş’ın iyi, güzel ve ciddi futbolunun bir özeti gibiydi bu karşılaşma. Başta Güneş, futbolcular ve emeği geçen herkese teşekkürler. Böyle şampiyonluklar Beşiktaş’a çok yakışıyor.
Şimdi izninizle… Çifte kutlamamız var.