Futbolun garip bir yapısı var. Kapitalizmin oyuncağı ama bazen ona hiç benzemiyor. Misal, geçen sene iflasın eşiğine gelen bir şirket üç ay içinde, üç beş eleman alıp en çok kâr eden yapı olmayı hedefleyebilir mi? Futbolda oluyor. Rekabetten besleniyor, her krizden iki ayda sıyrılıyor ve gene dimdik ayakta. Dün Fenerbahçe Stadı bunun ibreti vesikasıydı. En son 10 binlerin altına kadar düşen tribünler iyi günündeydi ve takımlarını bekliyorlardı. Neredeyse bir sezon sonra...
Tabii bir de Aykut Kocaman’ın ikinci galası vardı. Maç öncesi basın toplantısında heyecanlı olduğunu söyledi Aykut Hoca. Ağzından kolay dökülen sözler değil bunlar. Gerçi oyuna pek yansımadı bu heyecan ama yeni sezon için belli ki Saracoğlu’nda hiç kimse motivasyon sıkıntısı çekmiyor.
Oysa maç çok durağan başlamıştı. O kadar ki bir 20 dakika Fenerbahçe orta kesmedi, şu atmadı, korner kullanmadı, faul bile yapmadı! Dayanamadım, tam arkamdaki cumhuriyet.com. tr’nin ‘ekipler amiri’ Oğuz Güven abimize ‘densizce’ takıldım: “Mahpus bu kadar sıkıcı mıydı?” Yılların tecrübesi olarak ağzımın payını verdi: “Tribünler yeter.” Sanırım protokol’ü kastetmedi! Ama ikinci devrenin başındaki İzmir Marşı’ndan dem vurduğu kesin.
Maça dönelim biz. 32’de Valbuena’nın Dirar’a taammüden attırdığı gol aslında bu sezona dair bir ‘gidiş yolu’ beyanıydı. Sonuçta Fransız, maç sıkıştıkça hakikaten şapkadan tavşan, sincap, güvercin çıkarma üstadı. En önemlisi her daim istekli, arzulu. Bu seneki en büyük artı o. Bakmayın yenilen o kötü gole. Defansif kurgu da oturacak gibi. Bazı ‘unsurlarda’ sıkıntı var sadece. Fakat asıl sorun forvette. Ahmetcan çok özverili, çalışkan evet. Fakat yetmiyor. Van Persie ise geldiği günden beri hazır değil gibi sanki. Yani bu takıma topu tutacak, dönüp vuracak bir forvet şart.
Şurası da kesin. Bu takım geçen sezondan daha sıkı. Yeter mi bilinmez ama her şeyin kötüye gitmek konusunda ısrarının olduğu bir yerde bu da bir şey sonuçta. Asıl sınav bir sonraki turda. Tartıya asıl o zaman çıkacak Sarı - Lacivertliler.