Mehmetçik Vakfı’nın filmini seyrettiniz mi? Gerçek oldu resmen. Dün ‘O Osman’ getirdi kupayı. Ve şampiyon oldular. Sevgili Arda, Emre, Selçuk ve arkadaşları. Kusura bakmayın bu yazının ve bu ülkenin manşetinde siz yoksunuz bu sefer. Belki de ilk kez (umarım son kez değil), Ampute Futbol Milli Takımı eksik olan her şeyi tamamladı. Koşulsuz olarak herkesi bir araya getirdi.
Bu ülkede hiç gösterilmeyenlerin, hiç gözetilmeyenlerin, başardıkları yok sayılanların podyuma çıktığı bir geceydi dün. Herkes A Milli Futbol Takımı’nı değil Ampute Futbol Milli Takımı’nı izleyip gururlandı. Kader bazen böyle azizlikleri seviyor belli ki. A Millilerin başarısızlığına mercek tutmak için bundan daha iyisini zor bulurduk. Düşünün ‘asıl maçın’ 22. dakikasında, henüz skor 0-0’ken, “bu taraftar sizinle gurur duyuyor” diye bağırıyordu, milli maçta dolmaz denilen İstanbul tribünleri. (Gerçi İngilizleri yuhalayarak gene bizi utandırmayı başardılar, o ayrı.) Aynı gurur bu maçın ardından başlayan ‘öbür’ maçta epey uzakta değil miydi sizce de?.. Cenk’in golleri nefisti de, Finlandiya’yı yenseniz ne, yenmeseniz ne!
Giyecek malzeme bulmakta zorlananların, dişinden, tırnağından arttıranların, hayata küsmek yerine insanlara örnek olanların maçına onbinlerce kişi gitti dün akşam. Seyirci ortalaması on bini bulmayan bir ülkede oldu bu. ‘Öbürlerinden’ herhangi birinin bir maç primiyle bütün yılı geçiren bu cesur sporcular o ilgiye layık olmak için ellerinden geleni yaptılar.
Osmanlar, Ömerler değil sadece; Türkiye formasını giyen ve ona emek veren herkes ne kadar övünse az. Peki gollerden sonra savaş marşı Mehter çalanlar, maç sonrası sahaya doluşup bundan bile rant çıkarmak isteyenler? Onları havale edeceğimiz yer belli artık. Bu popülizm batırmadı mı ‘öbürlerini’? Neyse ki ‘ortak mutluluğu’ bölmeye kimsenin gücü yetmedi.
Kabul edelim, bu kahramanlarla karşılaştırılıyor olmak profesyonel futbolculara haksızlık olabilir. Sonuçta böyle bir azmin karşısında herkes eğilir. Ama siz de ey futbolcu kardeşlerim, bu acımasızlığı biraz hak etmediniz mi? Sistem olarak tüm futbol dünyası daha sağlam bir şamarı hak etmiyor mu? Her açıdan tel tel dökülenleri teşhir için bundan iyi fırsat mı olur?
Futbol büyük bir düş bu ülkede. Futbolcu olacakken hayalleri yıkılan genç erkekler cumhuriyetinde yaşıyoruz. Dün bu düşü, umutları hiç tükenmeyen Osman ve arkadaşları ayakta tuttu. İyi de yaptı. Çünkü düş artık kâbusa dönüyor. Dünkü iki maç nereden nereye gelmemiz/ dönmemiz gerektiğini bir kez daha göstermedi mi?