Bir ‘büyük takım’ Anadolu takımlarından birine konuk olduğunda, hedef genelde ‘Biz de sizin kadarız’ mevzusunu ispat etmektir ev sahibi için. Ancak Konyaspor’un kendi puanının 2 katından 5 fazlasını toplamış olan rakibine bir şeyler ispatlamaktan öte bir hedefi var: Ufaktan yerleşmeye başladığı alt sıralardan kurtulmak. Nitekim iyi de hazırlanmış bu hedefine. Galatasaray’ın rakibini ablukaya alan temposunu orta sahada öğütmeyi başarıyorlar öncelikle. Ceza sahası içindeki ‘Han duvarları’ ise, Galatasaray’ın her zamanki oyun zenginliğini önemli ölçüde sekteye uğratıyor. Buna, Sarı - Kırmızılı takımın ligin son maçındakine benzer ‘ehli keyif’ paslaşmaları da eklenince, Galatasaray bilinen oyunundan uzak bir görüntü sergilemeye başlıyor. O kadar ki, ilk yarının 35. dakikasına kadar, bırakın bir tehlikeli pozisyonu, bir isabetli pası yok Galatasaray’ın. 35’te Feghouli’nin yeteneğinin ürünü nefis şutu da Serkan’ın aynı güzellikteki kurtuluşu engelleyince, son derece sıkıcı bir ilk yarı tamamlanıyor. İkinci yarıda Galatasaray kendi oyununu rakibe kabul ettirme kararlılığında çıkıyor sahaya. Bunu da büyük ölçüde başarıyor. Hafiften artan tempo, maçın başından beri gol atmaktan ziyade rakibin oyununu bozmayı hedefleyen Konyaspor’un dengesini bozuyor. Bu arada bir başka rekabet daha var sahada, ki zaten maçın düğümünü de bu çözüyor: Maçın başından itibaren Gomis’in tüm fırsatlarını canhıraş kesen Ali Turan-Bafetimbi Gomis çekişmesi. Nitekim Gomis, 54. dakikada, uzun süre sonra takımda yer bulan Selçuk İnan’ın başlattığı pozisyonu inatla takip ederek golü atıyor. Bunu, yakasını bırakmayan Ali Turan’ın onu düşürmesi sonucu verilen penaltı izliyor. 77’de, ‘Penaltıyı yaptıran atmaz’ kuralını da yıkarak topu ağlara yollayan isim yine Gomis oluyor! Her iki golden sonra da, ondan beklenen aslan yürüyüşü yok ama aslan, bu sezon pençesini vurmayı mutlaka biliyor.