İki taraf da motive… İki taraf da istekli. Bu iki özelliğin bir araya gelmesinden futbol kalitesi yüksek, heyecanlı bir maç bekleniyor ister istemez. Niyet de o belki futbolcularda… Ama iki taraf da oyunu kendi sahasından ileri itmeye çalıştıkça ortaya kaliteli bir ‘itişme’ çıkıyor. Pozisyon açısından kısır bir 16 dakika geçiyor böylece. Zira öncelikli amaç rakibin oyununu bozmak. Bu da kesilen paslar ve oyunu kesen akılcı fauller demek. Buna bir de bir türlü oturmayan oyun eklenince, akıcı olmayan bir futbolla başlıyor karşılaşma. Bu süre içerisinde ibre daha çok G.Saray’dan yana. 16’dan sonra iki taraf da nispeten sakinleşiyor. Oyun oturuyor ama gerilim azalmıyor. Birbirilerinin açıklarını kovalayan iki boksör gibi iki taraf da zayıf noktayı görür görmez saldırıyor. Tehlikeli pozisyonlar var, hem F.Bahçe hem G.Saray adına. Hiçbirisi olumlu neticelenmiyor. En bahsedilebilir olan 49. dakikadaki Tolga’nın vuruşu ama Kameni müsaade etmiyor. 59’da ceza sahasında elle oynamadan (ki pozisyon öyle gözüküyor) G.Saray’ın verilmeyen penaltısı, bir ‘futbol klasiği’mizi yaşatıyor yine. Sahaya uçan maddeler yan hakemi vuruyor. Acı olan yıllar geçse de bu aptalca klasiğin maalesef asla değişmemesi. Kilitlenen oyunu açmak için hamle 72’de Aykut Hoca’dan geliyor. O, yaptığı iki değişiklikle oyunu hızlandırmaya çalışırken sürprizi Cüneyt Çakır yapıyor! Belhanda’nın ceza sahasında Kameni tarafından düşürüldüğü için penaltı beklediği tartışmalı pozisyonda ikinci sarıdan kırmızı kartı göstererek onu atınca maçın başından beri dengede duran kantarın topuzu F.Bahçe’den yana değişiyor. G.Saray’ın soğukkanlılığını koruması, bu dengesizliği fazla hissettirmiyor. Son düdük puanları pay ediyor. Maçın hakkı da zaten bu! Ama tabii bir gerçek değişmiyor. Hakem yine oyuna etki ediyor ve gönül, hakemin tartışılmadığı bir derbiyi can-ı gönülden diliyor.