Galatasaray’ın Osmanlıspor’u konuk ettiği maçta daha ilk düdükle anlıyoruz ki iki takımın da taktik tahtasına ‘atak’ yazılmış… Sadece G.Saray’ınki ‘en iyi savunma saldırıdır’ versiyonuyken Osmanlıspor’unki ‘fırsat bulunca hızlı kontratak’ şeklinde... Ev sahibinin versiyonu, maçın ilk 25 dakikasına damgasını vuruyor. Sarı-Kırmızılılarda Maicon’un güven veren varlığı sahaya yansırken Fatih Terim’in pek sevdiği üzere beklerden başlayarak kanatlar oyuna önemli bir tempo katıyor. Yoğun baskıyla başladıkları oyunda tehlikeli pozisyonlar gelse de gol gelmeyince 20. dakikadan itibaren yavaş yavaş Osmanlıspor da oyuna ortak olmaya başlıyor. Onların alametifarikası Umar, kendisine uçurulan veya kaptığı topları yakaladığı gibi G.Saray kalesine kavuşmaya çalışıyor. Serdar ve Musa da bu baskıda ona destek veren isimler... Tempolu maçta gole uzanıp bir nebze rahatlayan taraf, 37. dakikada G.Saray oluyor: Eren’in müthiş asistini Feghouli tamamlıyor. Maçın ilk yarıdaki temposu ikinci yarıda da devam ediyor. Net gol pozisyonlarına daha teğet geçen taraf G.Saray olsa da Osmanlıspor, boynunu büküp kaderine razı olmayacağını direnci, ısrarı ve hızıyla kanıtlamaya çalışıyor. Öyle kritik bir durum ki bu; ya G.Saray bir gol daha bulacak ki o zaman karşılaşmayı tamamen kopartacak ya da Osmanlıspor gole ulaşacak ve geri dönüşü olmayan bir şekilde günün maç puanlarına ortak olacak!
Bu senaryoda G.Saray, gol pozisyonlarında daha ağır bassa da kaleciyle karşı karşıya kalınan öyle net pozisyonlar kaçıyor ki ister istemez Osmanlıspor’un direncini ve umudunu güçlendiriyor. 88’de oyuna sonradan giren Gomis, şeytanın bacağını kıran isim oluyor. Rodrigues’in çizgiden çevirdiği topu rahatça tamamlayarak 88. dakikada beklenen, özlenen 2. golü imzalıyor. Her ne kadar skor G.Saray lehine net bir 3 puan olsa da bu maça tempo katan görünmez kahramanlar, özellikle de yüzde 100 gol dedirten birçok topun ağlara kavuşmasını engelleyen Karcemarskas da tebriği hak ediyor.