Maç öncesi statta dikkatimi çeken taraftarların Trabzon’un maçı ile ilgilenmeyişiydi. Sanırım geçen sezonun son maçında yaşanan kâbus onlara ders olmuştu. Hemen kimle konuştuysam “Biz kazanalım da Trabzon isterse fark atsın” mesajını aldım. Bu durumda, haftalardır üzerinde durduğum ‘yüksek gerilim hattı’ gitmiş oldu Kadıköy’den.

Atom karınca Stoch daha 2. dakikada golü atınca coşku ve sevinç ağır bastı. Futbol ve skor güzel olunca taraftarın keyfine, eğlencesine yağmur bile engel olamadı. Semih biraz kıpırdansa golcü olduğunu hatırlasa ilk yarı 4 - 5 olur ve herkes daha da rahatlardı. Niang’ın yokluğunda Semih niye bu kadar ağır ve gol kaçırma yarışı içinde oynuyor sorusunu bir tarafa koymak lazım çünkü sağ kanattan Alex’e attığı 2 güzel pas ile çabasını herkese yeterince göstermiş oldu sanırım.

Ben Fenerbahçe’yi geçtiğimiz 3 haftaya göre stresten daha uzak, daha bilinçli, ne yaptığını bilerek oynayan bir takım olarak gördüm. Özellikle 2-0’dan sonra topa daha çok sahip olup savunmasını güvene alıp, rakip kaleye kontrollü giden bir görünüm sergilediler. Bu arada belki de İstanbul BŞB. ilk defa Fenerbahçe için ‘karambol takım’ olamadı. Birkaç pozisyon yakalasalar da bu oran Fenerbahçe’nin yüzde 10’u bile değildi. Bu maçta ayrıca güzel olan bir şey daha, Fenerbahçe’nin takım olarak iyi oynamasıydı. Her oyuncu canla başla elinden gelenin fazlasını yaptı.

Evet, dün gece Kadıköy’de iki bayram bir arada kutlandı. Buna dense dense “bayram bayram hey” denir. Büyük bayrama şunun şurasında 3 hafta kaldı. Sabreden, maç maç ilerleyip rakibi kazanmış kaybetmiş ilgilenmeyen taraf bayramını kutlar diğeri havai fişeklerini ve konfetilerini seneye saklar.