Herkes “Bir maçta 3 penaltı olur mu?” sorusunu tartışadursun. Ben maçın geneline bakarım.

Zor maçlar zoru seven adamlarla aşılır. Lugano gibi, Yobo gibi veya Mehmet Topuz, Emre, Gökhan ve Alex gibi. Onlara birazdan değineceğim ama öncelikle Mesut Bakkal’ı tebrik ederek başlamak istiyorum. Kadıköy’e gelen takımların çoğu hızlı hücuma dayalı savunma futbolu oynadılar. Yerleşik hücum yaparken de Fenerbahçe’nin hep koca sezon karın ağrısı çektiği sol kanatını tercih ettiler. Mesut hoca karşılaşma öncesi hemen herkesi ters köşeye yatırdı. Sahaya hücum oyuncusunun daha çok olduğu bir kadro ile çıktı. İlk 20 - 25 dakika Fenerbahçe’nin tüm ritmini bozup, üstüne bir de atakları Gökhan tarafından yaptırınca kafaları iyice karıştırdı. Şundan da eminim ki bu süreçte golü bulsa belki 2 savunma oyuncusunu sahaya sürüp Fenerbahçe’yi bunaltacaktı.

Ama... Film 26’da koptu. Lugano ve Topuz inanılmaz işler yaparak Ankaragücü’ne direnip arkadaşlarını maçta tutmaya çalışırken Emre onlara katıldı. Bu dakikalarda Andre Santos en ‘kebap’ maçını oynamış oldu. Stoch ile yan yana hücum bölgesinde takıldılar. Durum böyle iken gidişe ‘dur’ diyecek biri aranıyordu sahada. O da kaptan Alex oldu. Böyle stres kokan maçlarda bir gol kafaları toparlar ikinci gol takımı rahatlatır. Niang’ın Alex’ten aldığı uzun topta akıllı hareketi Ankaragücü’nü tam anlamıyla bitirdi. Sonrası daha da kolaylaşınca maçın önemi ilk penaltıya kadar olan 25 dakikada kaldı. Sonraki dakikalar hele ikinci yarı düşen tansiyonla birlikte ‘al gülüm ver gülüm modeli’ oldu. Alex’in 3 penaltıdan ‘hat trick’ yapması da bir ilk oldu sanırım. Yanlız, herkesin hakkını da vermek lazım. Koca sezona rezil başlayıp, 13 Ocak akşamı Yeni Malatya’ya yenildikten sonra ligin ikinci yarısında üstüne koya koya 17 maçta 16 galibiyet 1 beraberlik alarak mükemmel işler yapan Fenerbahçe’yi ‘3 penaltı geyikleri’ ile harcamak da yanlış olur.

\n\n