İzmir depreminde yaşamını yitirenler yüze, yaralılar bine yaklaştı. 

Önce hayatı sayılara sıkıştırarak unutmaya başlıyoruz. 

Bir bebek enkazın karanlığından kurtarıcısının başparmağına tutunup çıkarken ‘mucize’ diyor, diğer canları unutuyoruz.

Günlerce önümüzde dönen video, fotoğraf ve haberlere bakmanın çaresizliğinden yorulup unutuyoruz…

‘Talimatla’ harekete geçen, mezar olmuş evlerin tepesine çıkıp şov yapan politikacıları unutuyoruz..

İnsanların hayatlarını kurtarmak için canla başla didinen vefakar emekçileri unutuyoruz..

Depremden kurtulanlar için dayanışma ağı kuran, kapılarını açan, yardım elini uzatan kimilerine göre ‘sıradan’ aslında olağanüstü vatandaşları unutuyoruz…

Binaların altındaki dükkanları spor salonu ve market yapmak için ana kolonları kesenleri unutuyoruz…

O binaları yanlış zeminlere çürük malzemelerle diken, bundan kar sağlayan, izin veren, denetlemeyen, af getirenleri unutuyoruz…

Ülkeyi beton bir mezarlığa dönüştürerek rant sağlayan kodamanları ve onları pışpışlayan elleri unutuyoruz…

Her seferinde ‘Bu son olsun, bir daha böyle acı yaşanmasın’ nağmelerini söyleyip, Gölcük, Düzce, Van ve Elazığ’ı unuttuğumuzu unutuyoruz…

Yerin altından cansız bedenler çıkmaya devam ederken bile İzmirlileri ahlaksızlıkla suçlayıp depremi hak ettiklerini savunan küfürbaz gericileri unutuyoruz…

Depremin ‘bir kıyamet alıştırması’ olduğunu söyleyen halkı inançları üstünden sömüren ‘üst düzey’ din adamlarını unutuyoruz…

Beton bloklar arasına sıkışmış ‘Ben kedi sesi çıkarayım siz köpekleri salın’ diyerek umutla bekleyen gencecik insanları, ‘Ağabey ne olur beni burada bırakmayın’ diye yalvaran çocukları unutuyoruz.

Çocukları enkazın altında susuz diye su içmeyen dört çocuk annesini unutuyoruz.

En çok da acılarımızı unutuyoruz.

Başımıza gelecekleri ekranda bizzat izlerken eğer unutmazsak çıldıracağımızı sezerek unutuyoruz.

Unutmanın hesap sormaktan daha kolay olduğunu bildiğimiz için unutuyoruz…

Her unutuşumuzda daha çok ölüyoruz.

Bunu da unutuyoruz..