Rakip, futbolun gereklerini tamı tamına yerine getirebilen bir ekip. Taktik de diziliş de duruma göre değişiyor, futbolcular zaten oyunu her yönüyle oynayabilen yetenekte. Ve geçiş oyununu da iyi oynuyorlar. Bizim yapacağımız şey öyle savunmaya geçmek falan değil. Tam tersine rakibin 1. ve 2. bölgelerinde baskı kurup onları kendi silahlarıyla vurmak. Ama tüm bunlar öyle söylendiği gibi kolay değil. Hele böyle bir rakip karşısında. Ama Siyah-Beyazlılar hızlı ve akışkan paslaşmalarla etkili başlıyorlar oyuna. Rakibi 2. bölgede karşılıyorlar. 

Tam bir şampiyonlar Ligi maçı izliyoruz. Topu takip etmekten başımız dönüyor adeta. Üstelik rakamlara baktığınızda daha etkili taraf kesinlikle Beşiktaş. Fakat kazanılan toplar iyi kullanılamıyor. Sadece Batshuayi’ ye atılan uzun toplar etkili oluyor. Ama sonuç alamıyoruz. Buna karşın Dortmund daha tecrübeli. İlerde basıp kazanılan toplarla paslaşarak ileri dikine çıkıyorlar. Beşiktaş yarı alanındaki yan çizgileri boş bırakıp buraya beklerini çıkarıyorlar. Bunu Ghezzal ve Larin’le önleyemiyoruz. 

İlk gol sağ çizgiden geliyor zaten. İkinci goldeki kademe hataları ise ne Şampiyonlar Ligi’ne ne de Beşiktaş’a yakışıyor. Hızlı olduğumuz atağa kalktığımız anlarda da telaşlı olmamız mental olarak maçın önemi altında ezildiğimizin göstergesi belki de. Taraftar ilk yarının sonunda takımı tribünlere çağırarak moral vermeye çalışıyor. Ne var ki 2-0’lık skorla Dortmund öylesine rahat ki. Rakibi üstüne çekmekte beis görmüyor.  Kapılan toplarla atağa kalkmakta da çok usta. Yine de gol umudumuzu yitirmiyoruz. 

Özellikle son yarım saate girerken rakip alana girme çabası içindeyiz. Fakat hiç etkili olmuyor bu çaba. Yalnızca topla daha çok oynayan taraf oluyoruz o kadar. Ama 90+4’te gelen golümüz belki puan getirmiyor fakat en azından Beşiktaş’ın ilk 20 dakika ve son 20 dakikadaki emeğine bir karşılığı oluyor.