Sizi bilmem, ama ben Ergenekon davasının iddianamesini okumadım. 2500 sayfalık iddianamenin neresinden başlayayım, neresinden çıkayım derken, ya gözüm korktu, ya da yılgınlık, belki de fazlasıyla “magazin”e bulandığından okuyamadım işte!

Ama hata etmişim! Geçen hafta boyunca İlhan Selçuk’un, iddianameden alıntılar yaptığı yazılarını okudukça nasıl eğlendim, nasıl güldüm anlatamam! Meğer amma da komikmiş! İlhan Abi’ye, okurların ve Cumhuriyet çalışanlarının “İlhan Abi” demesi bile önemli bir ipucu olarak iddianameye girmiş!

Asrın davası dendi… Demokrasi ve hukuk sınavı dendi... İlk günün fiyaskosundan sonra tüm medya duruşma koşullarına taktı. Tamam o koşullar da rezil bir vodvilden farksızdı ama bence daha da vahimi işin içeriği! Sahiden ne yargılanıyor? Bilen var mı? Derin devlet mi? Devlet mafya ilişkileri mi? Yıllardır süregelen “faili meçhul” olayları, kayıplar, işkence mi? Yıllardır korunan asla ceza almayan güvenlik birimleri mi? Silahlı Kuvvetler mi? Silahlı Kuvvetler’in bir bölümü mü? 12 Mart? 12 Eylül? 28 Şubat? Diyarbakır? Malatya? Sıvas? Yoksa bugünkü iktidara karşı olanlar mı? Evet, yargılanan ne? Demokrasi sınavı dediğimiz aylardır süren gözaltıları, haklarındaki suçlamayı dahi bilmeden ölüme terk edilenler, yargısız infazlar mı?

***

Almanya’da yayınlanan Spiegel dergisi, kısa bir süre önce Türkiye’yi kapak konusu olarak ele aldı. Kapak fotoğrafında biri saçları açık öteki kapalı iki güzel hatun, arkada cami ve Boğaz köprüsü… Klişe bir fotoğraf. Hele bir “Türkei” yazısı var ki evlere şenlik, Arap harflerini eski Türkçe yazıyı andırıyor…

Olur böyle şeyler, takma kafaya dedim kendime… Derken… Uçaktaydım… Uçakta tüm yerli gazeteler kucağımdaydı… Hangisinde okuduğumu anımsamıyorum…

Çok meşhur, çok ünlü New York Times’dan alıntı yapmışlar: New York Times’ın Türkiye muhabiri Sabrina Tavernise Türkiye’deki değişimden söz ediyor. Türbanlı genç kızların ne denli bilgili ve kültürlü olduklarını anlatıyor. Ve örnek olarak şunu söylüyor: Marx dendiğinde laik, başı açık kızlar “Marks&Spencer” dükkânlarını anlarlarmış, oysa türbanlılar bunun ünlü filozof Karl Marx olduğunu hemencecik bilirlermiş!

E pes yani, bu Sabrina Tavernise kimse, ona bir madalya takmalı, bu müthiş bilgilendirme için! Ne kadar akıllıca, bilgili, derinlikli, veciz ve sağduyulu ifade etmiş evladım! Bu gazeteci milletinden korkulur!

Uçakta aldı mı beni bir gülme! Kahkahalarımı tutamıyorum. Sen çok yaşa emi Sabrina!

***

Uluslararası Türk Dili Kurultayı’nda, Başbakanın, Fazıl Hüsnü Dağlarca’nın sanarak Faruk Nafiz Çamlıbel’den bir şiir okuması… Dinleyenlerin yağcılık yarışıyla, ne dinlediklerini bile bilmez oluşu…

Yok, bu hiç komik değildi. Vahim olan yapılan yanlıştan çok sahtecilik! Bir de kimse zorlamıyor ki illaki şiir okusun diye… İllaki Dağlarca’yı bilir, tanır, sever, en azından değerini bilir görünmesi şart değil ki… Bunca yapaylık, sahtelik niye?

***

Behiç Ak’la hem güler, hem ağlarım.

Geçen hafta içinde az ve öz meseleye damardan girmişti.

İki adam karşılıklı konuşuyor Behiç Ak’ın karikatüründe. Biri diyor ki, “Sevdiğin kız, seninle evlenmek istemiyor. Ama hukuken seninle evlenmek zorunda kalacak. Nasıl oluyor bu?”

Öteki, pis pis sırıtarak yanıt veriyor: “Kıza tecavüz ettim!”

Ne garip, ne korkunç bir ülke burası! Namus bekçiliğine soyunan, en muhafazakâr, en dindar parti, AKP iktidarı, adeta tecavüzü teşvik ediyor!

Medeni Kanun ve TCK’deki evlenme yaşının 14’e indirilmesi… “Reşit olmayanla cinsel ilişkide”, suçun cezalandırılması için gereken şikâyet koşulunun 15 yaştan 14’e çekilmesi… Tecavüz edenin, mağdurla evlenmesi durumunda cezadan kurtulması… Eşe tecavüzde 7 yıla kadar olan cezanın 1 yıla indirilmesi… Bu yasa değişikliği önerilerini getiren AKP! Bir de AKP’yi kapanmaktan kurtaran sözde kadınlara yönelik “pozitif ayırımcılık” olmuş demezler mi!

El insaf! Bu, pozitif ayırımcılıksa, negatifi nasıl olur!

Dikmen Gürün’ü kutluyorum

Gazetemizin yazarı, tiyatro eleştirmeni Dikmen Gürün, benim arkadaşım! Ah insanın çok sevdiği bir arkadaşı üzerine yazması ne güçtür! (İltimas mı yapıyorum? Duygularıma mı teslim oluyorum? Başkasının hakkını mı yiyorum?) Aptalca kaygılar yüzünden asıl arkadaşınıza haksızlık edersiniz! Hele bu arkadaş çok yönlüyse; yazarlığı, eleştirmenliği, yöneticiliği, müdürlüğü, hocalığı, akademisyenliği...

Tiyatro Eleştirmenleri Birliği, belki çok emek verdiğimden benim “çocuğum” gibidir. Bu yıl tüm üyelerimizin katılımıyla “2008 Onur Ödülü”nü Dikmen’e, yani Prof. Dr. Dikmen Gürün’e verdik.

“Tiyatro dünyasına katkıları, alanındaki başarıları ve topluma karşı sorumlu bir akademisyen/ yönetici/ eleştirmen kimlikleriyle yaşamı boyunca tiyatro dalında üzerinde yürüdüğü tutarlı çizgisini sürdürmesinden dolayı” verildi onur ödülü.

Yönetim kurulumuz, Dikmen Gürün’ün “yıllardır Uluslararası İstanbul Tiyatro Festivali’nin direktörü olarak dünya tiyatrosunun belli başlı topluluklarını, yorumcularını sanatseverlerle buluşturması, yerli tiyatro topluluklarını ve sanatçılarımızı dünyaya tanıtmayı amaçlayan çalışmaları, genç tiyatrolara yeni açılımlar sağlaması, ortak-yapımlarla uluslararası ilişkileri güçlendirecek zeminler oluşturması ve her geçen yıl çıtasını yükselten İstanbul Tiyatro Festivali’ni dünyanın saygın festivalleri arasına sokmasını” bu ödüle layık görülmesinin gerekçeleri arasında gösterdi!

Elbet resmi açıklamada yer almadı ama İKSV’deki çalışmalarını ben yakından bildiğimden ona Onur Ödülü’nün yanı sıra, Emek Ödülünü, Sabır Ödülünü, Sağduyu Ödülünü, Terbiye ve Nezaket Ödülünü, Hoşgörü Ödülünü, Sükûnet Ödülünü kısacası “Efendilik Ödülünü” de verdim!

e-posta: [email protected]

Faks: 0212. 257 16 50