Çizginin Rengi...

Rutkay Aziz’e, 48. Antalya Altın Portakal Onur Ödülü verildi. Bundan daha ses getireni, Rutkay Aziz’in törende yaptığı konuşma oldu. Günlerdir dillerde:

“Ola ki, döneklik olursa, bu verdiğiniz ödülü geri alma hakkına sahipsiniz. Gerçek sanatçılar, ülkenin ve dünyanın gerçeklerine tanık olmakla yükümlüdür.”

Bu sözlerin bir benzerini, birilerinden işittiniz mi? Peki, Rutkay Bey, bu sözleri söylemenin gereğini neden duydu? Döneklik çok mu yaygınlaştı? Hem, ödülü göğsünde taşı. Hem de ödül ilkelerine ters yönde git. İşte bu yakışmaz. Örneğin, hukuk ödülü al. Dön, hukukun canına oku! İşte, çizginin rengi burada ortaya çıkıyor.

“Değiştirilmesi teklif dahi edilemeyen”, Cumhuriyeti kuranların bir süreği olan anayasamızın ilk üç maddesi, “Kırmızı çizgilerdir. Onlara dokunamazsınız” deniyor. Kimileri ise çizgi mizgi tanımıyor. Nerde kaldı çizginin rengi! Bu topraklarda, kendilerinden başkası yok sayılıyor. Görünüm, ayrı bir çizgisizlik…

Eğitimci, yazar Erhan Tığlı, günümüzün ağzı kilitli vatandaşına ‘susandaş’ adını önermesi, öyle bir cuk oturmuş ki fazlası var, eksiği yok. Vatandaş sözcüğünün anlamı, çoktan çürüdü, değerini yitirdi. Vatandaşın bir sorumluluğu vardı; araştıran, soran, ilgilenen, düşünen, konuşandı vatandaş.

İnsanlar 16 Ekim 2011 günü 82 ülkede, 1400 merkezde yapılan zamları, zor yaşam koşullarını protesto ettiler. Son haftalarda, zamların en büyüğünü biz yemedik mi? Çıt çıktı mı bizde? Neden? Çünkü vatandaş gitti, yerine susandaş geldi! Çizgi nerede kaldı?

Öğretmen örgütçülüğünün önderi, eğitimci, yazar Fakir Baykurt derdi ki: “Başı dumansız dağ olmaz. O duman da orada sürekli kalamaz. Bir rüzgâr gelir, o dumanı, sisi alır götürür...” Başımız dumanlansa da yeter ki çizgimizden, çizgimizin renginden ödün verilmesin...