Genco Erkal'dan bir son oyun: "Kerem gibi"

Yaşam sevincimizin en doruklarından en donuk noktalarına yolculuk yaptık. Umudumuzu yitirdik sonra birden umutlandık, neşeyle büründük, sevindik, doğaldık. Yürek ve akılla yaşayabilmenin özgürlüğünü yeniden tattık.

Bu gece tiyatrodaki kalabalığın özelllikle gençlerden oluşması diğer Dostlar Tiyatrosu oyunları gibi şaşırtıcı değil, özendiriciydi. Tane tane okunan her mısraya uyumlu jestler, mimikler fonda dinlenen Fazıl Say, perdeye yansıyan görüntüler bir bütünün parçalarıydı ama aynı zamanda da her parçanın tekilliğiydi, zenginliğiydi.

“Kerem gibi” bu sene için son kez oynanıyordu. G. Erkal adeta dans edercesine kıvrak oluşuyla, son derece sakin adımlarının, en sessiz anlatışlarının ve en sıkı ve sert duruşlarının, en dargın ve hiddetli halinin görüntülerini ve daha nice insan duygusunu içselleştirmiş oyuncu bilgeliğiyle sergiliyordu. Nazım Hikmet’le kurulan dostluk, onu iyice anlamak yorumlamak ve ardından yönetmenliğini yaptığı oyunda oynamak... Bazen tek bir parmağına yüklediği bu güç elbette çok alkışlanacaktı. Öyle de oldu. Teşekkürler Genco Erkal.