İnsan Gülümser...

İlgimi çeken bir haber: “Bayan hakem, daha maç başlamadan birbirlerine güler yüzlü selam vermedi diye iki erkek futbolcuya kırmızı kart gösterdi.” İyi mi? Acaba, seyircilerin tutumu ne oldu? (Yukarıdaki haberin kişileri Perran Kutman, Müjdat Gezen ve Halit Kıvanç’tı. Yıl 1984) İyimserliğin ilk adımı gülümsemedir. Kötümserlik ise yenilginin onaylı belgesidir. Bunca çağdaş, uygar, birikimli güzel insanımız varken arkası gelir merak etmeyin.

Toplumsal, ekonomik sorunlar altında ezilen büyük çoğunlukta gülecek hal mi var, diyebilirsiniz. Hafif bir gülümseme, bu sorunları önümüze koyanlara en etkili yanıttır. Ya öfkeden beslenenler? Bu ülke, “Öfke bir hitabet sanatıdır” diyen bir başbakanla tanıştı. Öfke, özendirilirken sevgisizliğin, şiddetin nedenini başka yerde aramayınız. Neredeyse her gün, her televizyon kanalında sertlik tohumları ekiliyor. Hep aynı hava; esiyor, gürlüyor.

Gülmeye karşı olan ilkel düşünenler de var. Gülmenin “günah”, hatta “karı”lara özgü olduğunu söyleyenler çıkıyor. Böylesi basitliklere ne yaparsınız? Gülersiniz. Bir insanı tanımak isterseniz, onu azıcık kızdırınız. Gerçek kimliğini anında gösterir. bilge boşuna dememiş, “İnsan, gülünce insanlaşır.”

Öfke, şiddet saçanlara, bilime, sanata, yaşamın güzelliklerine çelme takanlara kırmızı kart göstermeye hazır mısınız? Öyleyse gülümseyelim...