'Kete'

Atatürk’ün en büyük eserim dediği Türkiye Cumhuriyeti, bugün dayanıklılık testinden geçiyor. Geçerken de Aziz Nesin’in bir dörtlüğünü çağrıştırıyor: “Bilirsiniz hep sözümde durmuşumdur duracağım / Ben sevgilime söz verdim yirmi yıl yaşayacağım / Düşmanlarım sevinmesinler yirmi yıl sonra yok diye / Bilmiyorum yirmi yıla ne zaman başlayacağım.”

Haydarpaşa’dan yola çıkan Erzurumlu, bir süre sonra acıkınca, bavulunu karıştırmaya başlar. Epey uğraşıdan sonra da üzülür. Durumu öğrenen kompartıman arkadaşları: “Üzülme, Erzurum’a gidiyorsun. Orada doya doya yersin” tesellisinde bulunur. Bizimki: “Ben keteyi kaybettiğime üzülmüyorum. Onu bulan, yerken dik tutmazsa, içini düşürür. Üzüntüm ona” der. ABD’nin 44. Başkanı geldi. Dakikası hesaplanmış, görkemli bir gezi yaptı. Görevini yerine getirdi ve gitti. Bu gelişe turizmcilerimiz çok sevindi. “Bu kadar reklamı, para versek yaptıramazdık” dediler. Ticari bir anlayış düzleminde söz söylediler. Sormak gerek: Afganistan’a gidecek bin Mehmetçik, kaç para?

Başkan’ın ardında bıraktığı izlenim, çoğumuzun gönlünde yer etti. Amaç zaten bu değil miydi? Türkiye’deki ABD karşıtlığını silmek. Az kaldı, Hıristiyanlığın en eski mabedi Ayasofya’da Obama’ya “Ben Kerbela’da susuzluktan ölen, peygamber torunu Hüseyin’im” dedirtecektik. Üstelik, kedi bile sevdi…

Cumhurbaşkanımız, Obama onuruna verdiği yemekte, Kayseri’den nevzine sundu. Kete ile nevzine arasındaki fark, az değil: 3 kaşık tahin, 2 su bardağı şeker, 1.5 su bardağı ceviz. 40 yaş üstü için nevzine zor seçim. Kete mi? İçi de dışı da aynı:

Un ve yağ. Kimileri fındık-fıstık katsa da olmuyor. Çünkü kete, bir Anadolu güzelliği. Aynı malzemeye, sevgi ve emek katarak başka tada ulaşmak.

Başkan Obama, Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde konuştu. Önce Atatürk’ten etkilendiğini söyledi. Sonra Washington Anıtı’na, Sultan Abdülmecit’in gönderdiği levhadan söz etti. Şaşırıp kaldık.

Çünkü hiçbirimizin, son 150 yıla inen tarih bilgisi yoktu. Ve yine hiçbirimizin aklından, “Biz 1783’te Kırım’ı Rusya’ya kaptırdığımız için, siz kolay bir bağımsızlık kazandınız” düşüncesi geçmedi. Ya da “Biz sizi 1830’da, en ayrıcalıklı devlet tanıdığımız için, doğum yeriniz olan Hawaii, bugün sözde Ermeni soykırımını kabul ediyor” diyemedik.

Obama, tüm başkanlar gibi, ABD gerçeklerinin sembolüdür. Düne kadar W. Bush, bundan sonra H. Obama. Halkı bizden nefret etse de ABD’nin gerçekçi olduğunu, 113 yıl öncesinden, Washington elçimiz söylüyor. Gerçekçi olamadığı için üzülüp zarar gören, biz. AB üyeliği, NATO başkanlığı, Ermenistan sınırı, Heybeliada Ruhban Okulu.. önceden söylendi. Kuzey Irak, Afganistan ve Kıbrıs, söylenecek. Yunanistan ile ilgili konular, sırasını bekliyor.

Güzel olmak zor. Türkiye güzel ülke.

İlaç niyetine Anzer balından, serum harikası Androctaunus Crassicauda akrep zehiri. Kat kat uygarlık. Yok böyle bir ülke. Ama başkalarının kar beyazı dediğini, karakış olarak yaşayan; çok badireler atlatan. Ruhunu; Mevlana, Yunus, Bektaş, Pir Sultan, Veysel ile besleyen. Takvim yaprakları değil, tarih sayfalarını gören: Erdem ülkesi. “Yaşa ki göresin” diyenlerin toprağı. Ve Kayseri’de, güzel kızlar için söylenen bir söz var: Kete gibi kız.

Atatürk’ün en büyük eserim dediği Türkiye Cumhuriyeti, bugün dayanıklılık testinden geçiyor. Geçerken de Aziz Nesin’in bir dörtlüğünü çağrıştırıyor: “Bilirsiniz hep sözümde durmuşumdur duracağım / Ben sevgilime söz verdim yirmi yıl yaşayacağım / Düşmanlarım sevinmesinler yirmi yıl sonra yok diye / Bilmiyorum yirmi yıla ne zaman başlayacağım.”

Keşke diyorum...

Diyorum da “keşke” insan beyninin geviş getirmesiymiş. Yine de, keşke Cumhurbaşkanı Gül Obama’ya, nevzine yerine kete sunsaydı. Hiç değilse, dik durmanın, sahip olmaktan daha önemli olduğuna parlak bir örnek vermiş olurdu. Sızıltıları, daha şimdiden yüreğimizde duymaya başladık:

“Meni yaman güne koyma ay bala!”