Sağlam 'duran adam'

İnsan Hakları Derneği Genel Başkan Yardımcısı ve Diyarbakır Şube Başkanı. Üç buçuk yılı aşan bir süredir Yüksek Güvenlikli D Tipi Diyarbakır Cezaevi’nin C-4 Kısmında 2 nolu odada. En son, 17 Haziran’daki duruşmada da tahliye edilmedi. Şimdi 16 Eylül’e kadar yine “tutsak”. PEN Türkiye Merkezi’ne 20 Haziran 2013 tarihli bir mektup gönderen Erbey, “harıl harıl romanını yazıyor, İngilizce çalışıyor, okuyor”. Yıllardır “ötekiler”in, “dışlanmışlar”ın haklarını savundu. “Çıkarsam” diyor, “artık ötekiler ve ezilenler için romanlar yazacağım”. Erbey'in PEN’e yazdığı mektubu okurlarımızla paylaşıyoruz:

“Ağzımda buruk kekremsi bir tat ile sıcak bir 20 Haziran Perşembesinde, soğuk, gri duvarlara çarpan seslere kulak kesilerek, kılıç gibi keskin tel örgülere takılan bakışlarımı çekiştirerek, görüşten gelen tutukluların hayal kırıklıklarına ayağım takıla takıla yazı odasına atıyorum kendimi. Yığınla, hayal kırıklığıyla, uykusuz gecelerden arta kalan şiş gözlerle, kuruyan bir gırtlak ile yazıyorum. (...)

Şu anda cezaevinde kalan insanların gözlerinde barışa, özgürlüğe, geleceğe dair bir belirsizlik hâkim. Kırk gün süren duruşmaların, kırk gece boyunca ruhumuza, bedenimize yansıyan yorgunluğu, 17 Haziran’dan sonra da sadece iki kişinin ancak tahliye olabildiği, bizde ve ailemizde yarattığı demoralizasyonu saymazsak iyiyim. 16 Eylül’e kadar yine tutsağız. Cezaevlerinde 411’i hasta, yaşlı, on binlerce siyasetçi adalet bekliyor. (...)

Bu sabah televizyonda, ‘Bingöl’de bir kız çocuğuna iki yıl boyunca tecavüz eden 3 astsubayın bırakıldığı’ haberini duyunca adalete olan inancım biraz daha silikleşti. Biraz daha karamsarlığa, biraz daha belirsizliğe gömüldüm. Tutuklandığım 24 Aralık 2009’un üzerinden 3 yıl 6 ay geçti. Bir insan hakları savunucusu insan onurunu korumaya çalıştığından dolayı 3 yıl 6 ay aydır tutuklu. 7 yaşındaki Rober ile 11 yaşındaki Robin’in babası, Burçin’in eşi 3 yıl 6 yıl aydır tutuklu. Bir çocuğa iki yıl boyunca tecavüz eden 3 astsubay serbest. Yazarken boğazım düğümleniyor, karnıma kramplar giriyor.

Robin annesine ‘Babam neden tutuklu’ diye sormuş. Eşim de ‘İnsanlara yardım ettiği için’ demiş. Oğlum anlam verememiş buna. ‘Babam da artık insanlara yardım etmesin’ demiş.

Ben kimsenin mahremiyetini ifşa etmedim. Kimsenin onurunu rencide etmedim. Ben hayatım boyunca vicdanımın sesini dinledim. İnsanların sadece mağdur kimliğine bakarak el uzattım. Gün oldu İHD’ye gelen başörtülü mağdur ile yürüdüm, gün oldu polis olan eşinden dayak yiyen kadın ile dayanıştım, gün oldu komutanından dayak yiyen askerin annesiyle dertleştim, gün oldu çocuğunun dağdaki cenazesini alamayan dertli anne ile ağlaştım. Ama kim gelirse gelirse gelsin ayrım yapmadık. Yüreğimizi sonuna kadar onlara açtık.

İHD’de insan onurunu korumak için çalıştım. Bunu yaparken de ailemi, evimi, dostlarımı, mesleğimi, yazmayı, edebiyatı ihmal ettim, güzel bir uykuya, evde ayaklarımı uzatıp dinlenmeye hasret kaldım. Şimdi 3 astsubay nerede, ben nerdeyim? Her acıdan sonra tutulan yas, durağan ve anlamsızlaşan hayata yavaşça geçiş amaçlıdır.

Tuttuğumuz yaslar bitsin. Artık olağan hayata geçelim. Kucaklaşalım. Kürtler eşite yakın (hâlâ eşit değil) haklar elde etmeye çalıştığından mı tüm bu gerginlik. (...) Yaşadığımız toplum ile ortaklaşa bir yaşam kurmanın, kucaklaşmanın zamanı gelmedi mi?

Harıl harıl romanımı yazıyor, İngilizce çalışıyor, okuyorum. Hayatımın 40 yılı dışarıda, 4 yılı içerde geçirdim. Bu 4 yıl, 40 yıla bedeldi. Yıllardır ötekilerin, dışlanmışların haklarını savundum durdum. Çıkarsam artık ötekiler ve ezilenler ile ilgili romanlar yazacağım.

(...) Beni, ailem, siz dostlarım ve yazacağım romanların hayali ayakta tutuyor, güç veriyor.

Desteğinize, dayanışmanıza, mektuplarınıza, selamlarınıza, dostluğunuza binlerce kez müteşekkirim. İyi ki varsınız. Sizi asla unutmayan, sırtınızı dayayabileceğiniz, ARKA-nızdaki-DAŞınız, dostunuz...”