Şirket, terör ve kör döğüşü

Köktendincilik, sorunlu Ortadoğu, emperyalist batı, Türk istihbaratı… Üstüne CIA’ya şirket deniyor ya, bizim gizli ve yerli şirketimiz, ardından memleketi karıştıran yabancı ajanlar ve dahası… Ve elbette İstanbul… Gerçekten İstanbul, labirent gibi bir kent, cazibe ötesi ve arzın merkezi olması bu kozmopolit şehri, hedef haline getiriyor. 15 Kasım ve 20 Kasım 2005’te gerçekleştirilen iki ayrı eş zamanlı “El Kaide” saldırısında güzelim İstanbul’da 67 yaşamın solduğunu, 700 kişinin de yaralandığını göz önüne alırsak, film kurmaca da olsa gerçekten uzak düştüğünü söylemek haliyle zor. Sorunlu Ortadoğu demiştik yukarıda, kapitalist ve emperyalistler rahat vermezse, yani kaşırsan bölgeyi sürekli, halkları birbirine düşürürsen, sonunda kör bir terör, masum, sivil tanımayan şiddet bölgeyi aşıp dünyayı sarar. İşte bu güzergâhtan yola çıkan bir film Labirent… İnsan öykülerini, merhamet, vicdan, acıma, kin, nefret ve çeşit çeşit duyguyla harmanlayan, görev aşkı, seçimler, etkiler ve tepkileri de yapıma katan Labirent, normal koşullarda çorbaya dönüşecek bu karmaşayı, bir çizgide tutmayı ve dengeye oturtmayı başarıyor, pek hız kesmeyen temponun eşliğinde…  

Tolga Örnek’in senaryosunu da yazdığı, çekimleri Mardin, İstanbul ve Frankfurt’ta gerçekleşen 123 dakikalık Labirent’in kilit rollerini Timuçin Esen, Meltem Cumbul, Sarp Akkaya, Rıza Kocaoğlu, Ozan Bilen, Umut Kurt, Erdal Küçükkömürcü, Melike Güner, Yurdaer Okur ve Altan Gördüm üstleniyorlar, konuk ve yardımcı oyuncu listesinde ise Amith Rahman, Aslıhan Gürbüz, Cem Bender, Martin Turner, Alptekin Serdengeçti, Emre Melemez, Numan Acar, Giray Altınok ve Alize Gördüm var. Oyunculuk performansları gayet yerinde, bir iki aksilik dışında neredeyse aksama yok. Eski yönetmenlerimizin çoğu zaman beceremediği oyuncu yönetimi konusunda da Tolga Örnek’in başarılı olduğunu söyleyelim. Ama yine de vurgulamadan geçmeyeyim, klişe bulduğum bazı sahneler, bak şöyle olacak deyip gerçekleştiğini gördüğüm anlar var, filmi TV dizisi estetiğine yakın bulduğumu saklamayacağım üstelik. Ancak Labirent, izlenmeye değer, her şeye rağmen. Son söz: Tolga Örnek’ten saf ve özgün bir sinema bekliyorum, benim derdim tam olarak bu…