'Sorumluluğum ikiye katlandı'

Ödül alan fotoğrafınız Dökümhanede nasıl ortaya çıktı?

- Bu fotoğraf, arkadaşım Ahmet Yakar ile birlikte yaptığımız 'Dökümhanede' isimli proje kapsamında çektiğim fotoğraflardan biri. İşçilerin verdiği kısa bir mola sırasında çekildi. Bu projemiz için Ahmet Yakar ile birlikte Adana'da bulunan 10 dökümhaneyi 8 ay boyunca fotoğrafladık. Eriyen metaller, alevler, yükselen dumanlar, dumanların arkasındaki işçiler'Yani dökümhaneler ve özellikle döküm aşaması fotoğrafçılar için oldukça cazip bir konudur. Biz de başlangıçta sadece birkaç döküm fotoğrafı çekmek için gitmiştik dökümhaneye. Aslında amacımıza da ulaşmıştık kısa bir süre sonra. Ama dökümhaneye gittiğimiz süre içerisinde, yapılan işin ne kadar büyük bir emek gerektirdiğini ve döküm emekçilerinin ne gibi şartlar altında çalıştıklarını gördükçe, orada çalışan kişilerin çaylarını, sohbetlerini, sevinçlerini, üzüntülerini paylaştıkça sadece birkaç güzel fotoğraf elde etmekten çıktı amacımız.

- Bu projeden oldukça keyif aldığınız anlaşılıyor. Döküm emekçilerinin yaşadıkları sizi etkiledi mi?

- Etkilenmemek mümkün değil. Her işin kendine göre zorlukları vardır ama dökümhaneyi görünce 'zor iş' ne demekmiş daha iyi anlıyor insan.

- Bir doktor olarak mesleğinizin çektiğiniz fotoğraflar üzerine etkisi olduğunu düşünüyor musunuz?

- Mesleğimin ne derece fotoğrafa katkısı var tam olarak bilemiyorum ama şuna inanıyorum: Hekimliğin de, fotoğrafçılığın da, daha doğrusu sanatın bütün dallarının da ortak paydası insan, daha doğrusu insan sevgisi. Dolayısıyla bunlar birbirinden çok farklı alanlar gibi görülse de bu ortak paydada buluşuyor bence. Bir hekim olarak insanların sağlık sorunlarını çözmeye çalışarak yaşamın kendisine hizmet ediyorum aslında. Sanat da yaşama karşı insanın söylemek istedikleri için bir anlatım biçimi. Ben fotoğrafla bunu yapmaya çalışıyorum. Kendi dünyamı, kendi bakış açımı, yaşama karşı söylemek istediklerimi fotoğraflarımla ortaya koyma kaygım var. Yaşama karşı kendimi sorumlu hissediyorum.

- Bu çabanız sonucu ortaya çıkan fotoğrafınızla ikinci kez Yunus Nadi Ödülü aldınız...

- Odamın duvarında, ağabeyim sayılan Vahap Akşen'in on altı yıl önce Yunus Nadi Ödülü'nü alan fotoğrafı asılı. Yıllardır ona bakıp dururum ve onu büyük bir hayranlıkla izlerim. O fotoğrafa bakıp çok hayaller kurmuşumdur, fakat bir gün bu ödüle sahip olabileceğimin gerçekten hayalini bile kurmamıştım. Çoğu fotoğrafçı için olduğu gibi benim için de Yunus Nadi Ödülü çok özel. Geçen yıl bu ödüle sahip olmak benim için büyük bir gurur kaynağı olmuştu. 'Yunus Nadi Ödüllü fotoğrafçı' olmak büyük bir gurur kaynağı, ama beraberinde insana büyük sorumluluklar da yüklüyor. Bu sorumluluk da daha iyisini yapma, daha iyisini üretme gerekliliği' Bu tip ödüller elbette asıl amaç değil; fakat daha sonraki çalışmalarınız için ciddi bir motivasyon aracı, yeni bir başlangıç' Geçen yıl kendime daha iyisini yapacağıma, en azından bunun için elimden gelenin en iyisini yapacağıma söz vermiştim. Dolayısıyla çalışmalarımın bu şekilde karşılık görmesi tarif edilemez duygular yaşatıyor. Bununla birlikte sorumluluğumun da ikiye katlandığını düşünüyorum.

- Dijital fotoğraf makinelerinin yaygın kullanımı, fotoğrafa olan ilgiyi de arttırdı. Fotoğrafla ilgilenmek isteyenlere önerileriniz olacak mı?

- Dijital teknolojideki gelişmelerle birlikte fotoğrafa yoğun bir ilgi var. Fakat fotoğrafa artan bu ilgi 'doğru fotoğraf' üretimini de beraberinde getirmiyor maalesef. Başlangıç için fotoğraf dernekleri en doğru adresler bence. Kişilerin düzgün eğitim alabileceği yerlerdir buralar. İlk adımı burada atıp, oralardaki kişilerin bilgi birikiminden, deneyimlerinden faydalanılmalı diye düşünüyorum.

- Geçen yıl insanın hedeflerinin olması gerektiğinden söz etmiştiniz... Bundan sonra başka bir düşünüz var mı?

- Fotoğraf adına yapmak istediğim 'Doğumdan Ölüme İnançlar' konulu fotoğraf çalışması. Uzun süredir üzerinde çalıştığım bir proje bu. Bu amaçla ülkemizdeki çeşitli dinler ve mezhepleri, bunların ritüellerini yıllardır fotoğraflıyorum. Bunlarla ilgili birikimimi de arttırmaya çalışıyorum. En büyük düşüm bu projeyi tamamlamak ve bunu bir kitap haline getirebilmek.