TEKEL Direnişini Unutmayalım!

Türkiye yeni bir yönetime kavuşacaksa, bu demokratik değişim, ancak alnının teriyle yaşamak isteyen, aşiret-tarikat-siyaset ağına takılmamış, mafyözleşmemiş kitlelerin oyları sayesinde gerçekleşebilecektir. TEKEL işçilerinin sesi işte bu kitlelerin bağrından yükselmektedir.

Türkiye’de, yapılmamış bir darbenin ve muhayyel suçların hesabı soruladursun, kimilerimiz iddiaların henüz sadece iddia olduğunu unutarak “Bu nasıl bir ordu!” diye dehşete düşerken, sürecin ordusuzlaşmaya yöneldiğini görebilen diğerlerimiz “Türkiye’nin ordusuzlaştırılmasından kimin ne çıkarı olabilir, bizi ilerde bekleyen nedir?” haklı kaygısıyla ürperirken, göz göre göre yapılan koca bir haksızlık gene dikkatlerden kaçmaya başladı. Bu haksızlık, neredeyse her gün bir işyeri kazasının -pardon, cinayetinin- meydana geldiği ülkemizde, çalışanların, can güvenliğinden, sosyal güvence ve sosyal haklarından yoksun bırakılmalarıdır.

TEKEL işçisi direnişinin ilk günlerde yarattığı toplumsal heyecan, Balyoz harekâtının altında ezilmişe benziyor. Oysa, Ankara’nın orta yerinde, Büyük Şehir Belediyesi’nin tehditlerine ve yağmura karşın, soğukta ve açıkta, her türlü hastalık riskini göze alarak direnen TEKEL işçileri, sadece karartılmak istenen kendi gelecekleri için değil, hepimizin ve çocuklarımızın geleceği için mücadele etmekteler. Bunu iyi anlamalıyız. Bugün TEKEL işçisinin başına gelmek üzere olan, yarın, özelleştirilen diğer kurumlar çalışanlarının ve son sonu hepimizin başına gelecektir: Yani, yeni bir iş vaadiyle kandırılarak, haklarımızı yitirmiş halde kendimizi kapının önünde bulmak, bir süre yeni iş yanılsamasıyla oyalanıp sonra tüm kapıların yüzümüze kapandığını görmek!

Yeni Dünya Düzeni

Yeni Dünya Düzeni’nin, nam-ı diğer neoliberalizmin, nam-ı diğer uluslararası sermaye düzeninin ana amacını ve dayandığı zemini çok iyi kavramak ve unutmamak zorundayız. Kafa ve kol emekçisi ayrımı yapmadan tüm çalışanları, özgürlük yanılsamasıyla uyuşturulmuş gönüllü kölelere çevirmektir, bu amaç. Yeni Dünya Düzeni’ni ayakta tutan ve tutacak olan zemin bu amacın gerçekleştirilmesidir. Dünyanın her yanında, çalışanların yüzyıllar boyunca nice özverilerle ve ne büyük çabalarla kazanılmış hakları geriye gitmektedir. Emekli olabilmenin, yakın bir gelecekte uzak bir hayal haline geleceğini, sağlık güvencelerimizin eriyip tükeneceğini ileri sürmek kehanet değildir.

Uçsuz bucaksızmış gibi görünmek isteyen sermaye karşısında, çalışanların sosyal dayanışmasından yoksun kalmış, işsizlik korkusu, gelecek endişesi içinde iç huzurunu yitirmiş savunmasız birey için, Tanrı’ya sığınmaktan başka yol gerçekten de kalmamaktadır. Tüm dünyada ve özellikle eski sosyalist ülkeler ile üçüncü dünya ülkelerinde etkili olan mistisizm ve dincileşme salgını, Yeni Dünya Düzeni’nin bir yan ürünüdür. Yobazlığın tarihsel kökünün bulunduğu bizim gibi ülkelerde, Yeni Düzen bu kökün üstüne, kendisiyle işbirliği içindeki yeni bir dinciliğin aşısını yapmakta, sözüm ona liberal, bal gibi baskıcı hükümetlerin ve yandaşlarının etkisiyle bu aşı tutmaktadır.

Türkiye yeni bir yönetime kavuşacaksa, bu demokratik değişim, ancak alnının teriyle yaşamak isteyen, aşiret-tarikat-siyaset ağına takılmamış, mafyözleşmemiş kitlelerin oyları sayesinde gerçekleşebilecektir. TEKEL işçilerinin sesi işte bu kitlelerin bağrından yükselmektedir. Mustafa Kemal Atatürk’ün laik cumhuriyetini korumak isteyen, dini inanç ve ibadetin veya inançsızlığın sosyal baskı unsurları değil, bireyin iç dünyasına ait kişisel bir vicdan meselesi olduğunu düşünen, bağnazlığın baskısından kurtulamayanın asla özgür olamayacağının bilincindeki cumhuriyetçi aydının yeri, emeğinin hakkını isteyen emekçinin yanı olduğu kadar; bugün ve gelecekte köle olmamak, emeğinin hakkını alabilmek için direnen emekçinin yerinin de bu aydınların yanı olması gerekir, başkasının değil!

Sevgili okur, başkentin orta yerinde, hava koşullarının ve başka unsurların şiddetli muhalefetine karşın, iki ayı aşkın süredir, senin ve çocuklarının geleceği için tümüyle yasal ve tümüyle haklı direnişini sürdüren TEKEL işçisini unutma!..