TÜBA'nın konuğu Prof. İlhan Başgöz

1923 Gemerek doğumlu olan Prof. Dr. İlhan Başgöz, 1945'te Ankara Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü'nü bitirdi. 1948 yılında siyasi nedenlerle kürsüsü kapanana kadar Pertev Naili Boratv’ın öğrencisi oldu.1949'da aynı üniversiteden folklor alanında hazırladığı tezle doktorasını aldı. 1960 yılında gittiği ABD'de Kalifornia ve İndiana üniversitelerinde çalışmalar yaptı. 1975'te profesör oldu. Aynı yıl kendi kurduğu Türk Araştırmaları yayın dizisinin genel editörü olarak Türk kültürü konusunda 20'ye yakın İngilizce yayın yaptı.

2000'li yıllarda Bilkent, Van 100. Yıl Üniversitesi ve ODTÜ'de dersler verdi. Türk halk edebiyatı alanında İngilizce ve Türkçe kitapları ve pek çok makalesi yayımlandı. “Atatürk ve Türkiye Cumhuriyetinde Eğitim”, “Türkiye'nin Eğitim Çıkmazı” gibi eğitimle ilgili kitapları da bulunan Başgöz’le Gönül Putur ve Serpil Aygün Cengiz’in 2001 yılında yaptıkları söyleşi kitap “Kardeşliğe Bin Selam” hem Cumhuriyetle yaşıt bir halk bilimcinin yazgısını, hem de yakın tarihimizi belgeliyor.

Başgöz’in son ödülleri arasında 2010 yılında Ulusal Eğitim Derneği tarafından verilen “2010 Yılı Eğitim Onur Ödülü” yer alıyor. Her zaman büyük bir disiplin içinde aralıksız çalışan Başgöz, Cengiz Bektaş’a mimarisiyle Güre köyünde açtığı yaz okulunda da pek çok gencin halk edebiyatı ve kültürü üzerine derinleşmesini sağladı.  Kardeşliğe Bin Selam kitabını memleket sevgisi ve üretken yaşam mücadelesine verdiği önemi şu sözlerle noktalıyor;

“Emre Kongar Kültür Bakanlığı müsteşarı iken Pertev Hoca’yı davet ederek ona üstün hizmet nişanı vermişti. Böylece Hoca’yı devletle barıştırmıştı. Ben devletime hiç küsmedim. Ama Kongar bana da böyle bir ödül verdi. Sonra “Hacı Bektaş Veli Dostluk ve Barış Ödülü” ne de 2000 yılında beni layik gördüler. Yurtdışında ne kadar ödül alırsan al, insanın kendi kültürü içinde saygı görmesi başka ve çok tatlı bir olay hele yaşınız yetmiş beşi geçmişse…

Bilkent Üniversitesi’nde bir şiir saatinde, Cahit Sıtkı Tarancı’nın “Otuz Beş Yaş” şiirini okurken şöyle değiştirmiştim: “Yaş yetmiş beş yolun yarısı eder…” Güzel bir hâyâl değil mi?”