Tutuklu Cumhuriyet çalışanı Emre İper'den kızına mektup: Kalbim hep senin yanında

Bundan tam 12 sene evvel 24 Eylül 2005 günü ılık bir sonbahar sabahında bir YAĞMUR damlası düştü dünyamıza. Kocaman gözlerini açmış merakla bakıyordu küçücük, sakin, sevecen bir YAĞMUR damlası.

Yağmurum hâlâ seni gördüğüm her anda ilk günkü o heyecan ve mutluluk sarıyor yüreğimi. Bugün tam 12 yılı geride bıraktık sevinciyle, üzüntüsüyle. Seni ilk gördüğümde hayattan bir şey diledim. Gözbebeğim ömrünü nasıl yaşayacaksa yaşasın. yeter ki hayatının her anında iyi bir insan olsun. Çünkü iyi bir insan olmayacaksan, hayatta yanına koyduğun artıların hiçbir önemi yok güzel kızım. Seninle beraber yaşadığımız on iki yılda unutamadığımız ya da unutmak istediğimiz bir sürü günlerimiz oldu. Fakat bu son ayrılık bize şunu anlattı, hayat beraberken yaşadığımız anlarla çok güzel. Senin anlam veremediğin, haksızlık olarak gördüğün şeyleri en güzel Orhan Kemal anlatmış kızım, “Bunu insana yapan gene insan”, bunu hiçbir zaman unutma. Onun için insani değerlerden, insan haklarından hiçbir zaman ayrılma.

En mutlu ve gurur duyduğum anlardan bir tanesi ise sana sorulan “Büyüyünce ne olacaksın” sorusuna verdiğin cevap. “İnsan olacağım” demiştin. Ne kadar doğru yolda olduğumuzun göstergesi bu, güzel kızım. Ömrümün sonuna kadar unutmayacağım. O küçük YAĞMUR damlası artık bir genç kız olma yolunda. Hayat sana hep mutluluklar getirsin. Ama unutma ki zor günlerin de olacak. Dayanacaksın, güçlü olacaksın. Annenle ben her zaman verdiğin kararlarda arkanda, çizdiğin hayat yolunda da yanında olacağız. Seni çok seviyoruz. Hep dışarıdakiler, içeridekilerin doğum gününü kutlayacak değil ya, güzel kızım. Hayat devam ediyor! Annenle beni doğumunla mutlu ettiğin ilk andan itibaren bir ömür boyu nice mutlu ve sağlıklı yılları sevdiklerinle bir arada yaşaman dileğiyle. Benim yanında olamadığıma aldırma, kalbim hep senin yanında. Doğum günün kutlu olsun. Seni çok seviyorum.

Baban...