Cumhuriyet’in 24 Mayıs 2019’ta­ki sayısında, insan olanı yer­den yere vuran bir haber. Yer Mer­sin-Erdemli. Bir dolmuş. 12 yaşında­ki Muhammed H. üzeri kirli gerek­çesiyle, zorla yere oturtuluyor. Otur­tulduğu yerde yorgunluktan uyuya­kalıyor. “Yetişkin” yolcularda tepki yok. Muhammed 4 kardeşin en bü­yüğü. Çocuk yaşına karşın ne iş bul­sa çalışıyor. Çocuk çalışır mı? Çalış­maz! Baba asansörcüymüş; kaza ge­çirip ameliyat olduğundan çalışa­mıyor. Muhammed okula gidemi­yor, işe gitmek, o her yönden güç ko­şullarda bulunmak zorunda. Canım Muhammed’in o güzelim giysileri çocuk çağında emekçi olduğundan yağlı, “kirli.” 21. yüzyıldaki bir Tür­kiye manzarası...

Duyarsızlaşma
Muhammed yalnızca iş bakı­mından güç koşullarda değil; Muhammed’in onuru incitiliyor, gu­ruru kırılıyor, acımasızca... Bu, en az fiziksel incinişi kadar acıdır. Bir halkın, ülkenin düzeyi çocuklarının, kadınlarının, yaşlılarının durumuy­la ölçülür. Başka hiçbir ölçüte bakıl­ması gerekmez. Gerisi boş laftır, ya­lan dolandır. Bu olayın öğrettiklerin­de yetişkin yolcuların vicdan yok­sulu tutumları da gözden kaçmama­lı. Acıma duygusundan bile uzak, duyarsız, tepkisiz, kanıksamış... Bi­ri bile çıkıp “Sen çocuğu nasıl oraya oturmaya zorlarsın” deyip, gerekirse tartışmıyor. Aman yılan bana dokun­masın, bin yaşasın! Değerleri yok edilmiş bir toplum. Hem de dinsel bir dönemde, oruç döneminde...
Varsayalım ki Muhammed’e he­men bir “kamu görevlisi” ya da “ha­yırsever” eli uzandı; ailecek gönence kavuştular. Bu çözüm müdür? Türk halkının sayımlamalarla ortadaki yakıcı koşullarının bir anda iyileşti­ği anlamına gelir mi? Olsa olsa arka­sı acı müzikli, salya sümük TV izlen­cesi düzeyini gösterir.
Bir ülkede emek, onur laf olarak değil, gerçekten en yüce değer bilin­mezse; böyle bilenlerin her fırsatta burnu sürtülürse, boncuk moncuk aramayın; anlamsızdır. Ört ki ölem!

GÜNAY GÜNER