Maçın 66. dakikasında her şey bir anda değişti. F.Bahçe kendi sahasında oynamanın avantajıyla sakin yüksek pas yüzdesiyle oynayarak maçı kontrol altında tutup gol aradı. Fatih Terim’in “Yenemiyorsan yenilme” felsefesine uzanmak G.Saray’ı şampiyon yapacağı için deneyimli teknik adam futbolcularını çok kontrollü davranma, rakibini yıpratma taktiğiyle 90 dakikayı sürdürmek kurgusuyla oynattı. F.Bahçe, ilkyarıdaki baskısından gol çıkaramadı. Dia’dan getirdiği toplardan yararlanamayan Sarı - Lacivertliler dostluk içinde sürdürülen oyunun 66. dakikasında aynı futbolcu anlamsız hareketi nedeniyle takımını 10 kişi bırakınca köprüler atıldı. Semih’in aşırı siniri ortamı daha da gerdi ve 10 kişi kalan F.Bahçe belki de son umutları için daha da sertleşen oyunun kaybedeni oldu. \n

Oysa, Aykut Kocaman son yarım saatte farklı bir düzenle Alex’i oyuna sokmayı planlıyordu. Elmander’in sakatlanmasıyla oyunun başında bir talihsizlik yaşayan G.Saray, yine de 90 dakika içinde rakibine karşı sürekli avantajlı görünse de gol pozisyonuna giremedi. Muslera’nın ikinci yarıdaki Semih’in kafasıyla gelen pozisyondaki kurtarışı en az Dia’nın hatası kadar oyunun kırılma anı olacak nitelikteydi. Son 25 dakika tam anlamıyla bir sinir savaşına dönüştü. Bu kez sahada kontrollü oynayan futbolcu sayısı azaldığından maçı çözecek gol pozisyonu dahi görünmeyen bir mücadele izledik. Her şeyin “muhteşem” (!) diye yorumlandığı ülkemizde maalesef final “muhteşem” olmadı. Play - Off gemisinin büyük yara aldığı bir futbol sonuyla sezon tamamlandı. Cüneyt Çakır elinden geldiğince otoritesini kaybetmeden kartlarını kullanarak maçı etkileyen bir hata yapmadı.