8 yıl sonra boş tribünler önünde Gana karşısında oynayan takımımız maça fırtına gibi başladı. İlk yarıyı son yıllarda görmediğimiz bir istek ve baskı ile çabuk ve etkili oynadılar. Sanki boş tribünlere ve ulusal takıma gösterilmeyen ilgiye karşı mesaj veriyorlardı. Özellikle Burak topla buluştuğu her an gol aradı ve arkadaşı Umut’la attıkları goller Terim’e mesaj gibi ‘burdayız’ demek oluyordu. İlk 45 dakika için takımımıza söylenecek söz ‘bravo çocuklar’ olabilir. Hatta takımın en ağır kalanı Arda’ydı. Gana topu iyi kullanan 90 dakika oyun stilinden kopmayan ve birçok futbolcusu ile Avrupa’da oyanayan başarı bir takım... Adiyiah gelecek için hazırladığı bu kadroya özgüven aşılamış. Çünkü futbolun 90 dakika olduğunu bizden daha iyi biliyorlar. Oyunun başından itibaren sürekli sert şurtlarıyla Volkan’ı zorladılar. Futbolcularımız 45 dakikada gösterdikleri baskı, mücadele ve tempo nedeniyle ikinci yarı oyundan düştüler. Özellikle arka arkaya yedikleri goller beklemedikleri ‘şok’ etkisi yarattı. Sahadaki yerleşimde tempoyla birlikte bozuldu. İlk yarıda Burak’ın arzusu Volkan’nın kurtarışları Umut’un mücadelesi ve golü çok güzeldi. Hamit atak ve savunmada diriydi, Selçuk yine orta alanda Nuri ile oyunu iyi yönettiler. Ancak ikinci yarıda oyun kişiselleşince takım disiplini bozuldu. Ataklarda eksik savunmada ise kademe hataları sırıttı.
Asıl düşündürücü olan sonuç ne olursa olsun ulusal takıma karşı duyulmayan ilginin sosyolojik açıdan masaya yatırması gerçeğidir. En sevdiğimiz spordalı olan futbolda kendi sahamızda takımımızı izlemeye gitmiyorsak varsın gerisini siz düşünün. Sonuçta bir kez daha acı bir ders aldık. İki perdelik bir oyun oynadık.