Futbolda son 30 yılın en amaçsız karşılaşmasına çıktık. Tüm değerlerini korumak ve çağdaş futbolu yakalamak için mücadele verenleri ‘kara delik’ girdabında yok edenler bu umutsuz ve acı sonun sorumlusu olarak sadece sahadaki 11 ve başındakileri kötüleyerek kendilerini aklayamazlar. Ulusal marşımız çalınırken tirbünlerde kulüp atkılarını göstererek seramoniye katılanları kendi ayıplarıyla baş başa bırakıyorum.

Değişik kadromuz ile sahada en azından denk bir mücadele veren ve topu özellikle orta alanda iyi çeviren görüntümüz oyunun son 20 dakikasına kadar kalemiz için sıkıntı vermedi. Hırvatistan ise büyük avantajının rahatlığıyla kendini zorlamasa da oyunun sonlarına doğru kazanmak için gayret gösterdi. Kaybedecek bir şeyimiz olmadığı için daha çok pozisyona girmek ve kazanmak riskine girsek de ileri uçta şahsi becerisi olan ve kanat dirplingi ile rakibi çökerten futbolcu eksikliğimiz dikkat çekti. 5. dakikada Caner’in sarı kart görmesi yıllardan beri var olan topa müdahele eksikliğinin sonucuydu.

Hırvatlar’ın bol bol kendilerini yere attıkları maçta özellikle duran toplardan gol beklentileri bu kez gerçekleşmedi. Defansta özellikle Ömer ve kaleci Sinan gerçekten çok başarılıydı. Kâzım’ın fizik gücünün yetersizliği belki de kazanabileceğimiz bir karşılaşmayı golle süsleyen adam olmak şansını yakalayamamasına neden oldu. İki kanatta oynayan İsmail ve Serkan görevlerini iyi yaptı. İki Selçuk gayet sakin ve oyunu bırakmadan takımı ayakta tutacak performans gösterdi. Hamit hâlâ fizik kalitesini yakalamış değil. Umut için ise “Etkisiz kaldı” demek yerinde olur.

Son yarım saat mücadele her iki taraf için de gol kokan pozisyonların yaşandığı bir süreçti. Zagreb’de bu oyunla gayet akıllı ve sakin olan Ulusal Takımımız keşke ‘komutanların’ az olduğu bu kadro ile rövanşı İstanbul’da oynama şansını yakalasaydı diye düşünürken aklıma testinin çoktan kırıldığı geldi.